Kościół ciałem Chrystusa

Tekst o nawróceniu Szawła – faryzeusza u bram Damaszku jest jednym z kluczowych dla autora Dziejów Apostolskich. Św. Łukasz jest w swoim pisarstwie bardzo precyzyjny. Również jeśli chodzi o kompozycję tekstu. Gdy to rozumiemy, to już przy pierwszej lekturze Dziejów Apostolskich zastanawia fakt, że historia dokonująca się pod Damaszkiem jest jedyną, która w dziele św. Łukasza jest opowiedziana trzykrotnie. Nie jest to przejaw niedbalstwa czy przeoczenia autora, ale świadomy zabieg. W ten sposób św. Łukasz daje do zrozumienia czytelnikowi, że nawrócenie Szawła pod Damaszkiem było wydarzeniem kluczowym dla dzieła głoszenie Dobrej Nowiny przez pierwotny Kościół. Opowiadanie to pojawia się w Dz w rozdziałach 9, 22 i 26. Najpierw pojawia się jako relacja św. Łukasza, który wprowadza Szawła na scenę historii w naturalnym toku narracji, natomiast w rozdziałach późniejszych jest to opowieść samego Pawła w ramach jego mów obronnych. Raz opowiada tę historię Żydom zebranym w Świątyni Jerozolimskiej (rozdział 22), kiedy indziej rozbrzmiewa w mowie Pawła przed królem Agrypą II, gdy apostoł więziony jest w Cezarei i ma być zawieziony do Rzymu, by stanąć przed obliczem Cezara.