Wierzę w Ducha Świętego, który mówił przez proroków

Kluczowe jest tutaj ostatnie zdanie, które w sposób niezwykle precyzyjny informuje nas, iż: „Pan Zastępów komunikuje się ze swym ludem przez swego Ducha za pośrednictwem proroków”.

Jak prawidłowo należy rozumieć tę wypowiedź?

Analizując ją z punktu widzenia teorii komunikacji możemy wyszczególnić tutaj trzy elementy:

• (1) Nadawca komunikatu – „Jahwe Zastępów”, który zwraca się do swego ludu ze słowem  pouczenia;
• (2) Odbiorca komunikatu – „lud wybrany”, który jednak nie chce słuchać słów napomnienia;
• (3) Kanał komunikacyjny – czyli medium pośredniczące pomiędzy nadawcą i odbiorcą i umożliwiające proces komunikacji: „przez swego Ducha za pośrednictwem proroków”.

Kanał komunikacyjny – choć tworzący integralną jedność – w tym przypadku składa się z kolejnych dwóch elementów, które służą przekazowi komunikatu: (a) Bóg przemawia „przez Ducha”, (b) który z kolei przemawia „za pośrednictwem proroków”.

By łatwiej przyswoić sobie tę prawdę, nie wolno nam zapomnieć o niezwykle obrazowym sposobie myślenia i przekazu, jakim posługiwali się autorzy biblijni:

• (a) Kim w ich mniemaniu jest prorok? Jest ni mniej ni więcej, tylko „instrumentem” służącym boskiej komunikacji, dosłownie prorok jest „ustami” Boga (por. Jr 15,19).
• (b) Kim jest Duch? Z naszych dotychczasowych wykładów wiemy już, że rzeczownik rû^aḥ, którym „Duch Święty” określany jest w Biblii Hebrajskiej, w swoim pierwotnym znaczeniu oznacza „wiatr”, „tchnienie” lub „oddech”.

W tym miejscu warto uruchomić swoją wyobraźnię i połączyć oba elementy w jedną całość: Tak jak bez „wiatru” bądź „tchnienia” (rû^aḥ) nawet najdoskonalszy instrument dęty nie może wydać dźwięku, a z ust człowieka pozbawionego „oddechu” (rû^aḥ) nie wydobędzie się żaden głos, tak bez „Bożego Ducha” (rû^aḥ) prorok nie może spełnić swego posłannictwa. Zjawisko to zwykło się określać wyrażeniem: „natchnienie prorockie”. Stąd też proroków nazywano „mężami Bożymi” oraz traktowano jak „mężów natchnionych przez Ducha” (por. ʾîsz harû^aḥ w Oz 9,7) czy wręcz „pełnych mocy Ducha Pańskiego” (por. mālēʾtî kō^aḥ et-rû^aḥ JHWH w Mi 3,8).