Duch Święty w nauczaniu Josepha Ratzingera

Skoro Kościół od Dnia Pięćdziesiątnicy jest głównym dziełem Ducha Świętego, to czy poprzez to dzieło możemy „zobaczyć” Ducha Świętego?

Poprzez swój głęboki związek z Duchem Świętym, Kościół jest od początku, od Dnia Pięćdziesiątnicy, postrzegany jako ikona Ducha Świętego. Według J. Ratzingera „Ducha Świętego można zobaczyć i przedstawić w Kościele. O ile Chrystus jest ikoną Ojca, obrazem Boga i równocześnie obrazem człowieka, o tyle Kościół jest obrazem Ducha Świętego”[15]. „Duch Święty stanowi jedność, w której Bóg sam istnieje, w której daje samego siebie, w której Ojciec i Syn dają się sobie nawzajem. Zatem Jego paradoksalne proprium – być communio – polega na tym, że Jego najwyższa tożsamość sprowadza się do tworzenia jedności. Stąd «Duch-owe» jest ze swej istoty związane z tworzeniem więzi, budowaniem wspólnoty”[16]. Dlatego podstawowym dziełem Ducha Świętego jest jednocząca, nieprzemijająca miłość, a znakiem Jego obecności jest „przypominanie” i łączenie[17]. J. Ratzinger wyjaśnia, że Duch Święty otwiera człowieczeństwo Boga w Chrystusie tak dalece, że może ono ogarnąć nas wszystkich i złączyć nas w jednym wspólnym ciele. Duch Święty jest darem jedności (por. 2 Kor 13,13). Dlatego w tradycji chrześcijańskiej koinonia-communio jest wręcz określeniem Ducha Świętego[18], a Kościół nazywany jest Świątynią Ducha Świętego. Nie narusza to oczywiście w niczym faktu, że Kościół jest od początku w zamyśle Bożym Oblubienicą Syna, przeznaczoną do eschatologicznej uczty weselnej[19]. Właśnie Duch Święty przez swą obecność i działanie czyni wspólnotę gromadzoną przez Jezusa Jego Oblubienicą. Pan staje się jedno z Kościołem, a Kościół staje się Ciałem Pana, jedną z Nim egzystencją (por. Ef 5,31n), lub – jak mówi w innym miejscu św. Paweł – Pan staje się Kościołem, czymś jednym w Duchu Świętym (por. 1 Kor 6,17)[20].