Postępujcie według Ducha

Z darem Bożego pokoju ściśle łączy się radość, tryskająca z serc obdarowanych. Świadectwem tej radości są pisma Nowego Testamentu, pisane z perspektywy Zmartwychwstania.

Czytaj!
Ps 32; Łk 1,46-56

[Maryja rzekła]: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię - a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia /zachowuje/ dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza /ludzi/ pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje - jak przyobiecał naszym ojcom - na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu (Łk 1,46-56).

Rozważ!
Najpiękniejszym przykładem radości jako owocu Ducha Świętego jest postawa Matki Najświętszej i Jej hymn uwielbienia wyśpiewany po Nawiedzeniu. Wcześniej prorocy i psalmiści Starego Przymierza zapowiadali ten eschatologiczny dar radości, jaką w sercach ludzi wierzących potrafi wzbudzić Duch Boży. W sławnej pieśni pokutnej Dawida obie rzeczywistości są ściśle związane ze sobą: "przywróć mi radość z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie Duchem ofiarnym" (Ps 51,14).
Inny z psalmów poucza o szczęściu płynącym z odpuszczenia win. Chodzi o rozważany Psalm 32, który tradycja Kościoła wlicza do zbioru siedmiu psalmów pokutnych. W formie mądrościowego pouczenia wyraża on "radość ocalenia", jaka rodzi się w sercu skruszonym pokutą. Milczenie grzesznika powiększało tylko jego ból. Dopiero szczere wyznanie winy prowadzi do głębszego pokoju, a ten wytryska wewnętrzną radością. Wyznanie win przeradza się w ufne wyznanie radości: "liczne są boleści grzeszników, ale łaska ogarnia ufających Pana. Cieszcie się sprawiedliwi i weselcie w Panu, wszyscy o prawym sercu, wznoście radosne okrzyki!".
Łukaszowa "Ewangelia dzieciństwa" przedstawia Maryję jako wzór Kościoła. Dar Ducha Świętego, którego przyjęła Maryja przy Zwiastowaniu, rodzi w Niej profetyczną radość i wdzięczność za zbawcze dzieło Boga. Dzieło to dopełnia się teraz z Jej udziałem: "Wielbi ducha moja Pan i raduje się duch mój w Bogu zbawicielu moim". Dusza Maryi napełniona Duchem Świętym może wyśpiewać hymn radości w imieniu całego Kościoła. Najpierw jednak Maryja zaniesie radosną nowinę do swej krewnej Elżbiety, wzbudzając wszędzie duchową radość (por. Łk 1,39-45). Tę samą atmosferę radości odtwarza św. Łukasz w Dziejach Apostolskich. Po Zesłaniu Ducha Świętego Apostołowie idą z Radosną Nowiną o dokonanym już dziele zbawienia. Co więcej, nawet w obliczu prześladowań, promienieją radością (por. Dz 5,41n). Najpiękniejszym wyrazem radości jako daru Ducha Świętego jest w Kościele Eucharystia. To greckie słowo, typowo chrześcijańskie, kryje w sobie rdzeń oznaczający zarazem radość (chara) i łaskę (charis). Prawdziwa radość jest łaską, darem Ducha Świętego. Trzeba o ten dar prosić Ojca w imię Jezusa: "Proście a otrzymacie, aby radość wasza była pełna" (J 16,24).
List do Kolosan zawiera katalog cnót chrześcijańskich podobny do tego, który przedstawił Paweł w Liście do Galatów. Tutaj jednak Apostoł dodaje, że źródłem duchowych darów jest Eucharystia: "na to zaś wszystko przyobleczcie miłość, która jest więzią doskonałości. A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani w jednym Ciele. I bądźcie wdzięczni (eucharistoi)!" (Kol 3,14n). Nowe życie w Chrystusie opiera się więc na postawie eucharystycznej. Udział w Najświętszym Sakramencie, w liturgii Słowa i Ofiary, jest koniecznym warunkiem rozwoju życia duchowego zarówno wspólnoty, jak i jednostki w Kościele.
Stąd pytania:
• Jak często uczestniczymy we Mszy św.?
• Czy faktycznie przemienia ona nasze życie osobiste i rodzinne?
• Czy radość nasza nie jest płytka, narażona na zgaszenie "lada podmuchem przeciwności"?
• Czy nasza modlitwa wzoruje się na Maryjnym Magnificat (uwielbienie), czy raczej na lamentacjach Starego Testamentu?

Módl się!
"Duchu życia, za Twoją sprawą Słowo stało się Ciałem w łonie Dziewicy, Niewiasty, która milczy i słucha. Uczy nas wrażliwości na natchnienia Twojej miłości i gotowości do odczytania zawsze znaków czasu, które stawiasz na drogach historii.
Przyjdź, Duchu miłości i pokoju!"
fragm. Modlitwy Jana Pawła II na rok Ducha Świętego