Postępujcie według Ducha

Przypowieść O słudze dobrym i wiernym ukazuje powiązanie pomiędzy cnotą wierności, rozważaną poprzednio, a dobrocią. Pawłowe pojęcie dobroci wprowadza nas w drugą "triadę": dobroć, łagodność, cierpliwość.

Czytaj!
Ps 23,1-6; Łk 11,9-13

[Jezus powiedział uczniom]: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą (Łk 11,9-13).

Rozważ!
Biblijnym symbolem nadziei jest kotwica (por. Hbr 6,19), która przenika niebiosa. To obraz zakotwiczenia cnoty dobroci w samym Bogu: "nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg" (Mk 10,18).
Psalm ufności ukazuje Boga jako Pasterza, który swoją dobrocią ogarnia całą trzodę. Można w Psalmie 23 wyróżnić dwa obrazy. Wiersze 1-4 to obraz szczególnie drogi ikonografii starochrześcijańskiej (por. ilustracja Dobrego Pasterza na okładce Katechizmu Kościoła Katolickiego). Ta część psalmu kończy się wyznaniem ufności: "kij Twój i laska są moją pociechą". Kościół widział zawsze w tym obrazie zapowiedź krzyża Chrystusowego. W drugiej części (w. 5-6) obraz się zmienia. Bóg jak gospodarz domu zaprasza swego wiernego do stołu komunii. Olejek namaszczenia i kielich napełniony winem to symbole sakramentów świętych, które dają wierzącym zaczątek życia Bożego. Psalm kończy się wyznaniem ufności w przedłużenie tej komunii na wieczność: "dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni życia. I zamieszkam w domu Pana po najdłuższe czasy". Naśladowanie Bożej dobroci jest więc najpewniejszą drogą do życia wiecznego.
W Ewangelii św. Łukasza Jezus ilustruje potrzebę wytrwałej modlitwy przypowieścią O natrętnym przyjacielu (11,5-8). W nawiązaniu do tego obrazu wypowiada znamienną naukę, nad którą mamy dzisiaj rozważać. Spośród wszystkich darów o jakie winniśmy prosić Ojca w niebie, Darem najważniejszym jest Duch Święty. Jego obecność w życiu chrześcijanina to konieczny warunek by czyny nasze mogły być prawdziwie dobrymi ("O dobre czyny ludzkich rąk - modlę się, Panie"). Jeśli dobroć wobec dzieci wrodzona jest rodzicom niezależnie od ich wiary, to "o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy go proszą". Teologia na podstawie tekstów Nowego Testamentu mówi o uczynkach martwych, jeśli nie są ożywione Duchem Świętym.
Każde działanie chrześcijanina ma wartość zasługującą przed Bogiem dopiero wtedy, gdy zakorzenione jest w Bogu. Stąd rodzą się pytania:
• Czy pamiętamy o tym w rachunku sumienia?
• Czy umiemy nie tylko prosić i przepraszać, ale i dziękować Bogu "za dobre czyny moich ludzkich rąk"?
• Czy pamiętamy, że każda relacja (do dziecka, ucznia, małżonka, podwładnego...) winna odzwierciedlać dobroć Boga (por. Mt 5,16)?
• Czy nie lękamy się okazywać dobroci? ("Nie trzeba nigdy bać się dobrze czynić!" - mawiał św. Jan Maria Vianney).

Módl się!
"Duchu komunii, duszo i podporo Kościoła, spraw, aby bogactwo charyzmatów i posług umacniało jedność Ciała Chrystusowego; spraw, aby wierni świeccy, osoby konsekrowane i wyświęceni szafarze sakramentów wspólnie dążyli do budowania królestwa Bożego.
Przyjdź, Duchu miłości i pokoju!"
fragm. Modlitwy Jana Pawła II na rok Ducha Świętego