Postępujcie według Ducha

W pogańskiej filozofii życia ideałem było opanowanie własnych pragnień i namiętności. Natomiast cichość (mansuetudo) nie znajdowała u Rzymian zrozumienia jako cecha słabych i poddanych. Tę skalę wartości zmienił dopiero Jezus, zapowiedziany u proroków Sługa Pański. To o Nim mówi Bóg w Księdze Izajasza: "Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił krzyku..." (Iz 42,1n).

Czytaj!
Ps 37, 21-40; Mt 11,25-30

[W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami]: "Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić. Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie" (Mt 11,25-30).

Rozważ!
Po niewoli babilońskiej prorocy coraz wyraźniej malują obraz przyszłego Mesjasza, zwycięskiego dzięki swej pokorze (por. Za 9,9). W psalmach powstałych u schyłku epoki Starego Przymierza wyrażona została tęsknota za tym ideałem: Bóg ma upodobanie w cichości serca.
Przykładem tej żarliwej tęsknoty może być Psalm 37, który rozważaliśmy poprzednio. Przeciwieństwem krwawych pyszałków są tam ludzie cisi i pokorni. Oni posiądą Ziemię Obiecaną, która na razie jest pod władaniem butnych najeźdźców z Babilonii. Bóg przecież pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. Los wygnańców ulegnie więc odmianie. Wrócą do kraju obiecanego ojcom, a "potomstwo występnych wyginie". Wśród licznych określeń ludzi sprawiedliwych, psalmista akcentuje ich cichość i pokorę. O takich ludziach powie Jezus w Kazaniu na Górze: "Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię" (Mt 5,5). Motyw Ziemi obietnic przewija się przez cały Psalm 37, a w Ewangelii Jezus nada mu nowe znaczenie: nagrodą dla cichych jest Królestwo niebieskie, udział w wiecznym szczęściu samego Boga.
Usłyszana przed chwilą Ewangelia przytacza Jezusową modlitwę w Duchu Świętym (por. Łk 10,21). Objawienie Bożych tajemnic otrzymują ludzie cisi i prości, gdyż ich serca nie są zamknięte przed Łaską. Rozumiemy teraz, dlaczego te właśnie wartości, pogardzane w świecie, dla chrześcijan mają najwyższą cenie. Nowy Testament wylicza je pośród katalogu cnót, które winny odróżniać uczniów Chrystusa od pogańskiego otoczenia (por. Ef 4,2; Kol 3,12n; 1 Tm 6,11). Sam Jezus swoim przykładem dokonał przewartościowania w systemach etycznych. Jak dobry nauczyciel nie przekazuje On abstrakcyjnych prawd, lecz sam staje się wzorem postępowania dla wiernych. W świecie ceniącym hałaśliwą siłę, Jezus proponuje w swej szkole dwie podstawowe wartości: "uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem". Oto dewiza Jego szkoły, zapewniająca prawdziwy odpoczynek. Cała treść Ewangelii jest komentarzem do tych słów Mistrza. Od chwili, gdy spoczął na Nim Duch Pański podczas chrztu w Jordanie, Jezus uczy słowem i przykładem tej trudnej cnoty cichości i pokory. Uczy jej najpełniej w chwilach konania w Ogrójcu i na krzyżu, wyrzekając się wszelkiej formy odwetu. Jego przykład owocuje w Kościele prowadzonym przez Ducha Świętego. Szczepan jako pierwszy świadek Jezusa, modli się "pełen Ducha Świętego" (Dz 7,55), za swych zabójców pod ciosami kamieni (Dz 7,60).
Pomyślmy zatem:
• Czy w chwilach krytycznych pozwalamy się prowadzić Duchowi Świętemu?
• Czy opanowanie i cichość jest wówczas świadectwem o Jezusie?
• Czy nie boimy się ciszy, w której przemawia Bóg?
• Czy uczymy się słuchać ciszy (w liturgii, w przyrodzie...)?

Módl się!
"Duchu Stworzycielu, tajemniczy twórco królestwa Bożego, mocą Twoich świętych darów wspomagaj Kościół, aby odważnie przekroczył próg nowego Tysiąclecia i niósł przyszłym pokoleniom światło zbawczego Słowa.
Przyjdź, Duchu miłości i pokoju!"
fragm. Modlitwy Jana Pawła II na rok Ducha Świętego