Królestwo Boże

Oparte na prawie i sprawiedliwości rządy Jahwe jako Króla domagały się takiej samej postawy i praktyki od tych, którzy Go reprezentowali: królów, książąt, sędziów czy innych przywódców ludu wybranego. W imieniu Boga mieli oni stać na straży porządku moralnego zawartego w Kodeksie Przymierza a streszczającego się w Dekalogu, który stanowi swego rodzaju „Konstytucję Królestwa Izraela”. Wybrani i ustanowieni przez Boga przywódcy mieli sami świecić przykładem dla całej społeczności, ale także egzekwować wierność prawu moralnemu i normom etycznym wśród obywateli. I o ile Mojżesz czy Jozue pod tym względem stanęli na wysokości zadania, o ile wzbudzani w szczególnych sytuacjach Sędziowie również okazywali się wierni w prowadzeniu ludu ku nawróceniu, przez co wszyscy oni wielokrotnie ratowali lud wybrany z opresji będącej konsekwencją pogwałcenia boskiego prawa i zejścia z drogi przykazań, o tyle tego samego nie można powiedzieć o izraelskich władcach. Królowie zasiadający na tronie w Jerozolimie zapomnieli o tym, kogo reprezentują! W sposób wyraźny rozdźwięk między tym, jak było, a tym, jak być powinno, ukazuje zestawienie ze sobą paralelnych opisów życia i panowania najsłynniejszego izraelskiego króla – Dawida zawartego w dziele deuteronomistycznym (por. 1 Sm 16,1 – 1 Krl 2,11) oraz w dziele kronikarskim (1 Krn 10,1 29,30). Warto przeczytać te fragmenty, by przekonać się jak rzeczywistość daleka była od ideału, choć i tak postać Dawida w całym szeregu władców zasiadających na jerozolimskim tronie jest jedną z tych zasługujących na łagodniejszą krytykę!

Gdy więc górę nad Prawem Bożym wzięła ludzka ambicja, a sprawy Królestwa Bożego ustąpiły miejsca sprawom Królestwa Izraela, na arenę wkroczyli prorocy, napominający władców i przypominający im konieczność podporządkowania spraw politycznych sprawom religijnym, gdyż w przeciwnym razie Królestwo Izraela czeka upadek. I rzeczywiście, historia potoczyła się w ten sposób. Nie tylko według oceny proroków, ale również według opinii Ksiąg Królewskich narodowa katastrofa roku 586 przed Chr. była spowodowana całkowitym zerwaniem królów panujących w Królestwie Izraela z Królem władającym w Królestwie Bożym, od którego otrzymali całą swoją władzę (por. Jr 10,21).