Początek działalności Jezusa i powołanie uczniów

W zawartym w trzeciej Ewangelii opisie powołania i ustanowienia dwunastu apostołów modlitwa przedstawiona zostaje także jako siła, która pomaga pokonać noc – wszelkie ciemności, w których do tych wybranych przez Mistrza będzie przychodzić zwątpienie, słabość, a nawet grzech.

Dzień, w którym Jezus dokonuje wyboru apostołów wyrasta z nocy spędzonej w łączności z Ojcem. Gdy ustąpił mrok, Jezus przywołał uczniów, spośród których wybrał Dwunastu. Łukasz pokazuje, że przez całą działalność Jezusa poza apostołami było jeszcze wielu innych – tych, którzy nieustannie towarzyszyli Mistrzowi, należeli do Jego wspólnoty i na koniec zostali uznani za naocznych świadków Jego publicznej działalności. Spośród nich właśnie po wniebowstąpieniu Jezusa apostołowie wybrali Macieja, uzupełniając w ten sposób kolegium Dwunastu. Kandydatów na miejsce Judasza szukali właśnie wśród tych, którzy towarzyszyli Jezusowi od chwili Jego chrztu w Jordanie (Dz 1,21-22).

W ustanowieniu grona Dwunastu można dopatrzyć się głębokiej symboliki i teologii. Część komentatorów wskazuje, że wzmiankę o liczbie apostołów należy rozumieć w duchu eschatologicznym – będzie to kolegium, które zasiądzie na dwunastu tronach, by sądzić dwanaście pokoleń ludu wybranego (Mt 19,28; Łk 22,30). Według innych dwunastu apostołów reprezentuje „nowe zgromadzenie Izraela” – nowy i prawdziwy lud Boży czasów ostatecznych. Niektórzy egzegeci uważają także, iż kolegium Dwunastu jest dla Kościoła trwałym znakiem tego, że zbawienie było na początku przeznaczone dla Izraela. Jeszcze inni twierdzą, że rola dwunastu apostołów w odniesieniu do Kościoła jest analogiczna do roli dwunastu patriarchów w stosunku do narodu izraelskiego. Liczba „dwanaście” jest prorockim znakiem danym przez Chrystusa Żydom: na wzór dwunastu pokoleń Jezus ustanowił dwunastu apostołów, którzy stali się pierwszymi członkami i fundamentem nowego ludu Bożego. Mamy zatem ścisłe powiązanie między Starym a Nowym Przymierzem. Stary Testament przygotowywał i zapowiadał czasy nowotestamentalne. Swoje wypełnienie miał zaś najpierw w osobie Jezusa Chrystusa, a następnie w całej działalności tych, których On posłał z misją głoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu.