Dzieje Apostolskie - dzieje Kościoła, cz. I

Powstaje pytanie, co było celem św. Łukasza, aby w ten a nie inny sposób ukazać działalność Apostołów Piotra i Pawła?

Oczywiście zdajemy sobie sprawę, że owe powtórzenia są całkowicie zamierzone. W potocznym języku powtarzanie czegoś w wypowiedzi zwykle zwiastuje pewne niedopracowanie w tekście. Inaczej jest w tekstach biblijnych. To zestawienie pokazuje, że obydwaj Apostołowie, mimo różnic pomiędzy nimi, innych okoliczności powołania, nominalnie przynajmniej innego pola działania, gdyż Piotra zwykło nazywać się Apostołem Żydów, zaś Pawła Apostołem pogan, to mimo tych wszystkich różnic realizują to samo powołanie. W kontekście Dziejów Apostolskich nabiera to dodatkowego znaczenia w prezentacji Pawła, gdyż w prezentacji tego Apostoła św. Łukasz zasadniczo odmawia mu tytułu Apostoła. Czyni tak, gdyż dla św. Łukasza Apostołami są tylko ci z grona dwunastu. Apostoł to jeden z tych,  którzy, jak definiuje to Piotr przy wyborze następcy Judasza: „towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba i stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania” (Dz 1,21-22). Dlatego św. Paweł nie spełniał tego kryterium. Nie jest nazywany w Dz Apostołem w sensie ścisłym. Jednak prezentacja jego działalności, która w niczym nie różni się od działalności św. Piotra przekonuje czytelnika, że zarówno św. Paweł, jak i inni ewangelizatorzy spoza grona Dwunastu, jak Filip, Sylas czy Tymoteusz, wypełniają dokładnie to samo misyjne zadanie. Nie są w powołaniu misjonarzy i ewangelizatorów w niczym gorsi od tych, którzy chodzili za Jezusem w czasie Jego publicznej działalności.