Dzieje Apostolskie - dzieje Kościoła, cz. I

Wspomniał ksiądz, że chodzi przede wszystkim o działalność cudotwórczą, która towarzyszy głoszeniu Słowa.

Ten aspekt jest szczególnie podkreślony. Spróbujmy te podobieństwa wypunktować krok po kroku przyglądając się treści księgi. Na początku zauważamy, że Piotr jest głównym bohaterem pierwszych rozdziałów. Zasadniczo znika on z narracji Dz wraz końcem 12 rozdziału, gdzie jest mowa o jego cudownym uwolnieniu z więzienia, natomiast Paweł jest głównym bohaterem drugiej części księgi. Obydwaj jednak są zaprezentowani w bardzo podobny sposób. Obydwaj na początku swojej ewangelizacyjnej działalności wygłaszają długa mowę inauguracyjną. Piotr czyni to po zesłaniu Ducha Świętego, gdy po wyjściu z wieczernika apostoł przemawia do zgromadzonych tłumów zdziwionych niezwykłymi znakami, jakie towarzyszyły darowi Ducha. Jest to mowa bardzo uroczysta oraz najdłuższa z mów Piotra. Podkreślona jest również skuteczność wygłoszonej nauki, bo gdy słuchacze ją usłyszeli „przejęli się do głębi serca” (Dz 2,37), a „przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz” (Dz 2,41). Natomiast Paweł na początku swojej apostolskiej działalności, w czasie pierwszej podróży misyjnej również wygłasza mowę, która jest najdłuższa z jego mów. Chodzi o przemówienie w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej (Dz13,15-41), które okazało się również skuteczne. Św. Łukasz skrupulatnie zaznacza, że po zakończeniu przemówienia Pawła „proszono ich, aby w następny szabat mówili do nich o tym samym” (Dz 13,42), natomiast „w następny szabat zebrało się niemal całe miasto, aby słuchać słowa Bożego” (Dz 13,44).