Dzieje Apostolskie - dzieje Kościoła, cz. II

Z tak poprowadzonej narracji wynika, że św. Łukasz chce przedstawić Pawła Apostoła jako tego, który idzie dokładnie śladami Jezusa.

Taki jest zamysł. Szczególnie w odniesieniu do drogi św. Pawła. Widzimy, że Apostoł ten przechodzi dokładnie tę samą drogę jak jego mistrz. Co jednak ważne, tak jak w przypadku Piotra, św. Łukasz nie mówi nic o męczeńskiej śmierci Apostołów, która była ostatecznym krokiem w naśladowaniu Mistrza, choć pisząc swoje dzieło w latach siedemdziesiątych I w. Posiadał taką wiedzę. Tak więc przejście przez otchłań i wyzwolenie Bożą mocą, które jest obrazem paschy Jezusa jest w przypadku Apostołów ukazane symbolicznie. Dla Piotra jest to cudowne uwolnienie z więzienia, natomiast dla Pała to cudowne uratowanie się z tonącego statku u wybrzeży Malty. Tam Apostoł narodów w symboliczny sposób przechodzi z ciemności do światła, ze śmierci do życia. Tak więc widzimy jak za pomocą prostych środków narracyjnych św. Łukasz przekazuje nam głęboką prawdę o Kościele, a ściśle mówiąc o naturze powołania apostolskiego. Jest to powołanie do naśladowania Jezusa w paschalnej drodze. A jest to nic innego jak wprowadzenie w życie Apostołów Jezusowych słów o tym, że jeśli chcemy być jego uczniami musimy wziąć swój krzyż i Go naśladować.