Dzieje Apostolskie - dzieje Kościoła, cz. IV

Dotychczas chcieliśmy ukazać, co św. Łukasz chce nam powiedzieć o Kościele opowiadając o działalności apostołów Piotra i Pawła.

Podjęliśmy dwa tematy w tym względzie. Najpierw powiedzieliśmy, że apostołowie przedstawieni są jako doskonali naśladowcy Jezusa w działaniu, szczególnie uzdrowicielskim i cudotwórczym. Za tym kryje się myśl, że działalność Kościoła jest przedłużeniem działalności samego Jezusa w świecie. Po drugie, zauważyliśmy, że św. Łukasz życiową misję apostołów przedstawia w specyficznym kluczu, który możemy nazwać paschalnym. Otóż apostołowie przechodzą swoistą paschalną drogę. To jest droga, która jest odbiciem paschy Jezusa mówiąca nam jednocześnie, że droga Kościoła jest drogą naśladowania paschalnej drogi Jezusa.

Trzeci temat dotyczył misyjnej natury Kościoła.

Chcieliśmy odpowiedzieć na pytanie: czym jest Kościół i jaka jest jego podstawowa misja? I odpowiedź, jaka przychodzi z kart Dziejów Apostolskich jest taka, że Kościół jest po to, aby głosił Ewangelię, aby jego członkowie byli światkami Jezusa wobec świata. Do istoty Kościoła, jego natury należy misyjność.

Dziś kolejny temat przed nami.

Dotychczas, w tych trzech przypomnianych wyżej tematach, patrzyliśmy na Kościół, jeśli można tak powiedzieć, od wnętrza, starając się odkryć jego serce, ducha. A więc patrząc na duchową stronę jego powołania i egzystencji. Dziś spójrzmy na wspólnotę Kościoła, taką jaka ona się wyłania z kart Dziejów, jakby od zewnątrz, bo przecież Dzieje Apostolskie przedstawiają nam pierwotny Kościół również w swym zewnętrznym wymiarze, kształcie, strukturze, a jest to również temat niezwykle ciekawy. Szczególnie uchwycony w Dz moment tworzenia się kształtowania wspólnoty.