Dzieje Apostolskie - dzieje Kościoła, cz. IV

Jak więc, według relacji św. Łukasza, tworzył się pierwotny Kościół?

Narracja św. Łukasza opiera się w tym względzie na uwypukleniu dwóch tematów, a dokładniej mówiąc dwóch procesów, które zachodząc, tworzą pierwotną wspólnotę. Najpierw jest to rozchodzenie się dróg Kościoła i żydowskiej synagogi, wspólnoty uczniów Chrystusa od Izraela. Drugi, równolegle dokonujący się proces, to włączenie pogan do kościoła.

Pierwszym procesem jest rozchodzenie się dróg Kościoła i synagogi. Jak autor Dziejów Apostolskich to ukazuje?

Św. Łukasz na przestrzeni swojej księgi pokazuje pewne etapy owego procesu. Najpierw wskazuje, że zgodnie z zapowiedziami Starego Testamentu o Reszcie Izraela (por. Iz 10,20-22) słowo Ewangelii zostaje przyjęte przez żydowski naród. Pierwsze karty Dz mówią, że lud z entuzjazmem przyjmuje naukę apostołów (Dz 4,1.21; 5,13.26). Pierwsze i drugie wystąpienie Piotra kończy się nawróceniem odpowiednio, około trzech i pięciu tysięcy mężczyzn (Dz 2,41; 4,4), a chodzi tutaj praktycznie tylko o Żydów. Jedynie przywódcy ludu wykazują od samego początku wrogie nastawienie do apostołów, gdy na przykład aresztują apostołów w świątyni czy sądzą przed sanhedrynem (Dz 4,1-3; 5,17-18.33). Powoli jednak dochodzi do głosu, i to jest kolejny etap, także wrogość ze strony ludu żydowskiego. Po raz pierwszy spotykamy się z nią podczas aresztowania Szczepana (Dz 6,12), w którym uczestniczy lud. Termin Ioudaioi (Żydzi), pierwotnie o neutralnym znaczeniu, uzyskuje począwszy od 9,23 negatywny sens na oznaczenie tych, którzy sprzeciwiają się Ewangelii (por. 13,45.50; 14,2; 21,27; 23,12).