Dyskutować czy potakiwać?

Ludzie żyjący blisko Boga z biegiem czasu uczą się, że targowanie się z Bogiem ma średni sens. Nie dlatego, jakoby nie można było u Niego niczego wywalczyć. Dlatego, że On zawsze wie lepiej co trzeba zrobić. Do tej pory Abraham nie stronił od pertraktowania z Bogiem. Bronił Lota, ośmielał się nie dowierzać Bogu, gdy zapowiedział, że oprócz Izmaela będzie jeszcze miał syna z Sarą. Brał też sprawy w swoje ręce, jak w przypadku dziecka Hagar czy wytargowanej studni od Abimeleka. Treaz już nie dyskutował. Postanowił spełnić Boże żądanie. Choć na pewno  łatwo mu nie było.

Tym jednak razem okazało się, że to była tylko próba. Ostatnia, ale najtrudniejsza  próba w jego życiu. Bóg nie żądał zabicia własnego syna. Oczekiwał całkowitego posłuszeństwa. Gdy zobaczył, że Abraham gotów jest wypełnić każde Jego polecenie,  posłał Anioła, który powstrzymał go przed złożeniem Izaaka w ofierze. Zamiast niego na ołtarzu spłonął baran. A jako że Abraham wyszedł z próby zwycięsko, otrzymał potwierdzenie wszystkich złożonych wcześniej przez Boga obietnic. „Wszystkie narody ziemi będą sobie życzyły takiego błogosławieństwa, jakie stanie się udziałem twojego potomstwa”.

Posłuszeństwo Bogu i zgoda na ofiarę. Te dwa elementy powtórzą się jeszcze nieraz w historii zbawienia. W tej niedokończonej ofierze Abrahama pobrzmiewa zapowiedź najważniejszego w dziejach ludzkości wydarzenia. Kiedyś sam Bóg zgodzi się wydać na ofiarę za ludzi własnego Syna. Kiedyś Boży Syn, posłuszny Bogu aż do śmierci, zdecyduje się sam siebie złożyć w zbawczej ofierze.

Abraham nie widział tak daleko. Może tylko żal mu się zrobiło, gdy usłyszał, że jego bratu, Nachorowi, urodziło się dwanaścioro dzieci. I że doczekał się też wnuczki, Rebeki. Czy warto było przez to wszystko przechodzić? Po ludzku miał mniejsze szanse liczną rodzinę, niż jego brat. Ale – to już Abraham wiedział – z Bogiem się nie dyskutuje. On wie co robi.