Słowo życia

Wiele lat po śmierci Mistrza Jego umiłowany uczeń, Jan Apostoł, już jako starzec pisał z ogromną pasją tak, jak gdyby właśnie to usłyszał i zobaczył:

To wam oznajmiamy, co było od początku,
cośmy usłyszeli o Słowie życia,
co ujrzeliśmy własnymi oczami,
na co patrzyliśmy
i czego dotykały nasze ręce –
bo życie objawiło się:
myśmy je widzieli,
o nim zaświadczamy
i oznajmiamy wam życie wieczne,
które było w Ojcu,
a nam zostało objawione (1 J 1,1n).

Określenie "ewangelia, dobra nowina", nie odnosi się jedynie do orędzia Nowego Testamentu. Również Stary Testament jest orędziem o Bożej miłości, zapowiedzią przychodzącej Jego nieograniczonej łaskawości, mimo niewierności i grzechów narodu wybranego. Mówi o tym wyraźnie prorok Ozeasz:

Dlatego chcę ją przynęcić,
na pustynię ją wyprowadzić
i mówić jej do serca.
Oddam jej znowu winnice,
dolinę Akor uczynię bramą nadziei –
i będzie Mi tam uległa jak za dni swej młodości,
gdy wychodziła z egipskiego kraju.
I stanie się w owym dniu – wyrocznia Pana –
że nazwie Mnie: Mąż mój,
a już nie powie: Mój Baal.
Usunę z jej ust imiona Baalów
i już nie będzie wymawiać ich imion.
W owym dniu zawrę z nią przymierze,
ze zwierzem polnym i ptactwem podniebnym,
i z tym, co pełza po ziemi.
Łuk, miecz i wojnę wyniszczę z jej kraju,
i pozwolę jej żyć bezpiecznie.
I poślubię cię sobie [znowu] na wieki,
poślubię przez sprawiedliwość i prawo,
przez miłość i miłosierdzie.
Poślubię cię sobie przez wierność,
a poznasz Pana.
W owym dniu – wyrocznia Pana,
odpowiem na pragnienia niebios, a one
odpowiedzą na pragnienia ziemi;
ziemia zaś odpowie pragnieniu zboża, wina
i oliwy; a one odpowiedzą pragnieniu Jizreel.
Rozsieję go po kraju,
zlituję się nad Lo-Ruchamą,
powiem do Lo-Ammi: „Ludem moim jesteś”,
a on odpowie: Mój Boże! (Oz 2,16–25).

Przy pełnym wsłuchaniu się w słowo Boże pomiędzy Bogiem i człowiekiem powstaje zażyłość, wzajemna relacja. Słowo Boga trafia prosto do serca, jak to zapowiadał prorok Ozeasz, a człowiek ze swej strony otrzymuje pełny przystęp do Boga. Św. Bernard, wprowadzając mnichów w czytanie Pieśni nad pieśniami, wskazuje na tę zażyłość, więź miłości, w którą wprowadza słowo Boże:

"Nie jest to bowiem gwar [słów wydobywających się z] ust, lecz radosny śpiew serca, nie jest to [wywołanie] dźwięku [poruszeniem się] warg, lecz wywołanie radości, harmonia nie słów, lecz woli [dwojga]. Nie słychać [tej pieśni] na zewnątrz, bo rozbrzmiewa w domu: słyszy ją jedynie ta, która śpiewa, i ten, któremu jest śpiewana, to znaczy oblubienica i oblubieniec. Doprawdy, pieśń ślubna wyraża czyste i pełne wdzięku zespolenie dusz, jedność zwyczajów i uczuć, zgodną wzajemną miłość (św. Bernard, Kazania o „Pieśni nad pieśniami” 1,11)".