Wielbi dusza moja Pana (Łk 1, 46-55)

Hymn dziękczynienia

Magnificat został wygłoszony gdy Mesjasz pojawił się na ziemi, jednak nie odnosi się wprost do Niego, lecz dotyczy całego narodu i wypełnienia wszystkich obietnic Bożych. Jako utwór pełen myśli zaczerpniętych ze Starego Testamentu, a jednocześnie będący zapowiedzią wydarzeń Nowego Testamentu, bywa nazywany „preludium do Ewangelii”[24].

Magnificat jest pieśnią o Bogu działającym na rzecz człowieka, o dziejach zbawienia i o najpiękniejszej posłudze miłosierdzia jaką w nich pełnić będzie Matka Pana i Jego Służebnica przez pokolenia. Jest to prawdziwa ‹‹Pieśń nad pieśniami›› Nowego Testamentu wypełniona treściami mistycznymi ale jednocześnie ukazująca w pełnym świetle realizm osobowości i posługi Śpiewającej ten hymn na progu naszego zbawienia.

Magnificat został „utkany z wersetów Starego Testamentu” i przywołuje pamięć o dawnych wydarzeniach, posiada jednak już zupełnie nowe znaczenie i niewątpliwie można go uznać za pieśń chrześcijańską. Wcielenie Syna Bożego jest wypełnieniem obietnic, jakie Bóg dał swojemu ludowi[25].

Maryja wyśpiewuje hymn Magnificat jako reprezentantka Izraela. Jej pieśń jest swoistym streszczeniem wielu dziękczynnych pieśni, które naród Starego Przymierza śpiewał w czasie triumfu i chwały i które w czasach Jezusa każdy pobożny Żyd recytował albo przynajmniej słyszał w świątyni lub na wspólnej modlitwie w synagodze.