Wielbi dusza moja Pana (Łk 1, 46-55)

Patrząc na dzieje Narodu Wybranego (Łk 1,48-55)

Druga część Magnificat za pomocą wybranych obrazów z dziejów narodu wybranego przedstawia wielkie rzeczy Boże, o których Maryja mówiła wcześniej (Łk 1,49), pokazuje także działanie Bożego miłosierdzia, które Maryja wysławiała (Łk 1,50). W tej części pieśń Maryi naśladuje starotestamentalną pieśń Anny (1 Sm 2,4-10), którą z pewnością wielokrotnie słyszała i wielokrotnie się nią modliła wysławiając Boga.

„On przejawia moc ramienia swojego” (Łk 1,51). Okazanie mocy ramienia Bożego przywołuje wydarzenia związane z wyprowadzeniem Izraela z Egiptu (Wj 6,1.6; 15,16; Ps 89,11.14.22; 97,11). Wydarzenie to sam Bóg polecił wspominać liturgicznie, nakazał wspominać cuda zdziałane w tym niezwykłym dla narodu wybranego czasie: „Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem” (Pwt 5,15). Potężne ramię oznacza wszechmoc, której Bóg używa w obronie uciśnionych. Bóg jest Bogiem mocnym, stąd też dalej jest mowa o „rozproszeniu” pysznych – Magnificat mówi o tym niejako na wzór rozproszenia wrogiego wojska: „Ty jak wojownika poniżyłeś pysznego i potężnym swym ramieniem rozproszyłeś swych wrogów” (Ps 88,11).

Pycha jest źródłem pogardy okazywanej innym ludziom i zamyka serce człowieka na działanie Boże (Ps 100,5; 119,122; 123,4). Pyszni zasługują na odrzucenie przez Boga w dniu sądu, ponieważ lekceważą Boże Prawo, a siebie uważają za miarę wszystkich rzeczy (Ps 93,2; 118,21; Prz 3,34; Hi 38,15; Iz 2,12). Dlatego też wymierzana im kara jest znakiem sprawiedliwości Bożej, który bierze w obronę tych, którymi gardzą pyszni i polegający wyłącznie na sobie grzesznicy (por. Ps 118,78; 140,6).