Wielbi dusza moja Pana (Łk 1, 46-55)

Uwielbienie jest skierowane do Boga, którego Maryja określa jako Pan i Zbawiciel. Pierwszy z tych terminów (kyrios – Pan), zastępuje imię Boże, które po niewoli babilońskiej uznano za tak święte, że jego wymawianie zaczęto uważać za bezczeszczenie samego Boga. Drugie określenie (soter – Zbawiciel) nie pojawia się w żadnej innej Ewangelii tylko w dziele Łukasza (Łk 2,11; Dz 5,31; 13,23). Jest ono szczególnie ważne dla św. Łukasza. W Starym Testamencie był to szczególny tytuł Boga i odnosił się do działania Boga w życiu człowieka lub narodu wybranego. Początkowo dla Izraela Bóg był Zbawicielem, który wybawiał swój lud od zła i nieszczęścia doczesnego. Zwłaszcza w wydarzeniu wyjścia z Egiptu Bóg objawił się jako Zbawca, gdy wybawił lud z niewoli, a potem towarzyszył mu przez cały czas wędrówki przez pustynię, gdzie ratował Izraelitów od głodu, pragnienia czy też nieprzyjaciół. Izraelici doświadczyli Boga jako Zbawcy także w okresie sędziów i królów, kiedy bronił On swój naród przed wrogami za pośrednictwem wybranych przez siebie wodzów. Ich także Izraelici nazywali wybawicielami, gdyż byli uległymi narzędziami w rękach Pana.

Z czasem jednak naród wybrany zaczął dostrzegać, że wybawienie od choroby, biedy, wojny czy nieprzyjaciela to nie wszystko. Istnieje bowiem nieszczęście duchowe, które jest bardziej dotkliwe niż fizyczne cierpienie czy niebezpieczeństwo zewnętrzne. Stąd też i prorocy i psalmiści przypominali, że Bóg widzi niedolę grzesznego człowieka i ofiaruje mu wybawienie. O ile zatem początkowo termin „zbawienie” – „zbawiciel”, miał w myśli starotestamentalnej zabarwienie zewnętrzne, doczesne, to z czasem coraz większą wagę zaczęto przykładać do wyzwolenia ludu lub pojedynczego człowieka od grzechu i związanych z nim cierpień duchowych (por. Iz 46,13; Ps 130,7-8). W tym właśnie sensie terminem tym zaczęto określać zbawienie mesjańskie, i w ten sposób Maryja określa Boga – On jest moim Zbawicielem. (Łk 1,47).