Wielbi dusza moja Pana (Łk 1, 46-55)

Według starożytnej tradycji chrześcijańskiej autorką całej pieśni była Maryja. Dziś pośród różnych głosów wydaje się, iż zasadnym jest uznanie, iż nie można wykluczyć udziału Maryi w Magnificat. Najbardziej prawdopodobne wydaje się to, że Łukasz wykorzystał słowa Matki Bożej, które były przekazywane we wspólnocie pierwotnego Kościoła, były przekazywane przez tradycję ustną. Tym przekazom wydaje się, iż Łukasz nadał formę opartą na starotestamentalnej poezji. Nie da się ustalić czy zapożyczenia ze Starego Testamentu są autentycznymi słowami Maryi czy dziełem Łukasza. Jednak jest możliwym, co więcej – wydaje się to ze wszech miar zasadnym, że Maryja odpowiedziała uwielbieniem Boga na niezwykłe pozdrowienie Elżbiety. Magnificat niewątpliwie jest naturalnym zakończenie i dopełnieniem całej sceny nawiedzenia[13]. Chociaż Magnificat zawiera wiele aluzji do starotestamentalnych tekstów, nie należy traktować go jako ich kompilacji. Pamiętać trzeba, iż Ewangelista Łukasz zredagował ten tekst dopiero po ponad sześćdziesięciu latach od powstania jego pierwszej wersji[14].

Niezależnie czy uznamy, iż autorką hymnu jest Maryja, czy też jest on dziełem Łukasza, należy uznać, że Magnificat w pełni odzwierciedla charakter Maryi, Jej rolę w dziejach zbawienia. Można powiedzieć, iż jest to swoisty Jej „autoportret”. I to jest o wiele ważniejsze aniżeli dyskusje, których przedmiotem jest zastanawianie się, czy hymn jest złożony ze starotestamentalnych aluzji, czy w całości dziełem Łukasza albo kogoś innego. Nie wykluczone, że Maryja hymn ten wielokrotnie powtarzała później, a jego ostateczna wersja, która mogła się różnić od pierwszej, została ustalona przez Nią już po zmartwychwstaniu Jezusa. Tradycja Kościoła zawsze łączyła Magnificat z imieniem Maryi[15].