Obrzezanie i ofiarowanie w Świątyni (Łk 2,21-38)

W Nazarecie

Przekaz o wydarzeniach Bożego Narodzenia, obrzezania, nadania imienia, oczyszczenia, wykupienia, spotkaniach z Symeonem i Annie, Łukasz kończy podsumowaniem – streszczeniem. W tym krótkim tekście Łukasz streszcza zarówno pobyt Świętej Rodziny w świątyni, jak też jej powrót do Nazaretu, a potem dzieciństwo Jezusa w Nazarecie.

Św. Łukasz tu niejako kończy całą historię wydarzeń łączących się z narodzeniem Jezusa. Inaczej jest w Ewangelii wg św. Mateusza (Mt 2,1-18), który wydaje się sugerować, że Święta Rodzina po dokonaniu obrzędu oczyszczenia w świątyni pozostała w Betlejem i mieszkała tam przez około dwa lata. Łukasz nie zna tej tradycji. Nic nie wie o mędrcach, którzy złożyli pokłon Jezusowi (Mt 2,1-12) ani też o pobycie Świętej Rodziny w Egipcie (Mt 2,13-15.19-20). Na podstawie dostępnych mu przekazów stwierdza, iż po wypełnieniu w świątyni wszystkich przepisów Prawa wrócili do Nazaretu. Każdy z ewangelistów dysponował innymi źródłami i komponując swoje przekazy każdy z nich chciał przekazać pewne prawdy teologiczne, wyłaniające się z dzieciństwa Jezusa. Bez wątpienia jednak Jezus wychowywał się i spędził większą część swego dzieciństwa w Nazarecie. Potwierdzają to wszyscy ewangeliści (Mt 2,23; Mk 1,9; Łk 2,39; J 1,45-46).

Podsumowując dotychczas opisaną historię Jezusa, zwłaszcza spełnienie obrzędu oczyszczenia Maryi oraz prezentacji Jezusa w świątyni (Łk 2,22-24), Łukasz ponownie podkreśla, że Maryja i Józef są wiernymi wykonawcami przepisów Prawa. Po wypełnieniu wszystkiego, co w Prawie odnosiło się do tych obrzędów, wracają do Nazaretu. W tekście tym ewangelista informuje czytelnika, że Jezus swoje dzieciństwo spędził w Nazarecie i właśnie na tej podstawie później zostanie nazwany „Jezusem z Nazaretu” (zob. Mt 21,11; Mk 10,47; 16,16; Łk 18,47; J 18,5-7). Nazaret stał się domem Świętej Rodziny.

Rozpoczyna się długi okres życia Jezusa, o którym ewangeliści milczą. Bardzo dużo piszą o tym okresie przekazy apokryficzne, liczne legendy, które obfitują w liczne cudowności i niezwykłości. Św. Łukasz jednak wskazuje coś przeciwnego. Wskazuje, iż życie Jezusa pod opieką Maryi i Józefa niewiele różniło się od życia innych dzieci. Podobnie jak wszystkie dzieci, Jezus z każdym rokiem wzrastał, stawał się silniejszy i mądrzejszy. Opisuje rzeczywiste wzrastanie fizyczne i umysłowe Jezusa, odzwierciedlające wszelkie kanony ludzkiego rozwoju. Jezus w tym czasie dojrzewa również duchowo i moralnie.  Trzeba pamiętać, iż Jezus musiał dojść do poznania – odkrycia swej tożsamości, swojego powołania zbawczego oraz związku z Bogiem, swym Ojcem. Rozwój ten dokonuje się pod wpływem Bożej łaski, czyli jest owocem działania w Jezusie samego Boga i Jego mocy. Podobnie jak Jego Matka Maryja (zob. 1,28), również On w swym ludzkim życiu był przemieniany przez łaskę, aby mógł w odpowiednim momencie wypełnić powierzone Mu dzieło zbawienia.

Życie Jezusa w Nazarecie kryje w sobie głęboką tajemnicę dzieciństwa Syna Bożego i Syna Człowieczego. Najbardziej zdumiewa w nim powszednia zwyczajność, którą podkreśla krótki tekst Łukasza.

Syn Boży, który stał się człowiekiem, musiał od swoich rodziców uczyć się wszystkiego – chodzić, mówić, pracować i kochać. Dzięki nim poznawał świat, nabywał mądrości, która być może wyróżniała Go spośród Jego rówieśników. Swoją szlachetnością i dobrocią wobec innych ujawniał też w sobie szczególne działanie Bożej łaski. Tym sposobem pokazuje wszystkim, którzy wpatrują się w Jego wzór, że czas milczenia i odsunięcia się od wielkich spraw tego świata jest niejednokrotnie niezbędny w duchowym rozwoju chrześcijanina, konieczny do tego, by szerzej otworzyć się na działanie Bożej łaski i napełnić się nadprzyrodzoną mocą, potrzebną do właściwego wypełnienia swego posłannictwa.