Walka na niebie i triumf Kościoła (Ap 12,7-18)

Apokalipsa mówi o wyrzuceniu Szatana słowami: został strącony Smok... Brzmi to jak wyrok sądowy: Szatan zostaje usunięty, wyeliminowany spośród przyjaciół Boga i potępiony na zawsze. Po wyrzuceniu z nieba staje się tułaczem. Św. Paweł nazywa go władcą, który rządzi powietrzem (Ef 2,2).

wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan (12,9)

Werset wymienia różne synonimy określające diabła. Smok jest wyraźnym symbolem potęg zbuntowanych przeciw Bogu (por. 12,3). Nazwa węża pochodzi z Rdz 3,5.15, gdzie brak imienia szatana, ale chodzi o istotę o tych samych cechach: szkodliwego kusiciela.

Po grecku diabolos to tyle, co „oczerniający, obmawiający, oszczerczy, oskarżający”[3], natomiast hebrajskie słowo sathan znaczy „przeciwnik”. W Księdze Hioba Szatan przedstawiony jest jako anioł, który należy do „rady śledczej” i bada postępowanie ludzi z pozycji przeciwnika (Hi 1,6-12; 2,1-7).

zwodzący całą zamieszkałą ziemię (12,9)

Szatan nie tylko wnosi oskarżenia przeciw ludziom, ale także kusi i namawia do takiego postępowania, o które później mógłby ich oskarżyć przed Bogiem. Biblia na wielu miejscach ukazuje Szatana jako kusiciela: tajemniczy rajski wąż-kusiciel okazuje się w istocie Szatanem, jak zaświadcza to Księga Mądrości Mdr 2,24; Szatan kusi Chrystusa, aby odstąpił od pełnienia swej misji (Mt 4,1-11 i par.); kusi też Judasza do zdrady Mistrza (J 13,2.27; Łk 22,3), a Piotra - do upadku (Łk 22,31); kusi Ananiasza do zachowania części majątku dla siebie (Dz 5,3); używa zasadzek (Ef 6,11) i podstępów (2 Kor 2,11), aby osiągnąć swe cele; jest przyczyną chorób i bólu (Łk 13,16; Dz 10,38; 2 Kor 12,7); hamuje dzieło ewangelizacji, zabierając dobre ziarno (Mk 4,15; Łk 8,12) i siejąc chwast (Mt 13,39).

został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie (12,9).

Ostatni z tych wersetu powtarza prawdę o strąceniu Szatana na ziemię i dodaje, że wraz z nim pokonani zostali jego aniołowie, które możemy określić mianem demonów.

Po wizji walki Michała ze Smokiem następuje pieśń liturgiczna, która - jak się to często zdarza w Apokalipsie - komentuje to, co się wydarzyło. Wersety 10-12 komentują zrzucenie szatana z nieba i jednocześnie wyjaśniają, że owo zwycięstwo nad Szatanem jest źródłem radości chrześcijan.