Błogosławieni... wezwani do działania (Mt 5,7-12)

Mt 5,13-17 – podsumowanie i zadanie

Perykopa Mt 5,13-16 podkreśla posłannictwo i niezwykłą odpowiedzialność uczniów Chrystusa w świecie. Każdy bowiem uczeń Chrystusa winien promieniować życiem – dawać świadectwo swojej wiary. A zatem zadaniem chrześcijan jest nie tylko głosić Ewangelię słowem. Każdy uczeń Chrystusa winien być także świadkiem, winien dawać świadectwo żyjąc Ewangelią.

W przekazie św. Mateusza Jezusowe słowa o konieczności bycia solą i światłem są przejściem między nakreśloną w błogosławieństwach pełną radości i szczęścia rzeczywistością, która będzie udziałem ubogich w duchu, smutnych, cichych, miłosiernych, czystego serca, a obowiązkami życia obecnego. Obowiązki życia obecnego zostają opisane za pomocą obrazu soli i światła. Znamiennym jest, iż solą ziemi i światłem świata zostają nazwani uczniowie Jezusa, nie zaś – jak można by było się tego spodziewać – Tora, świątynia bądź też Jerozolima (por. Iz 60,1-3). Co więcej, uczniowie są światłem i solą nie tylko Izraela, ale całego świata[12].

Każdy uczeń Chrystusa winien być solą. W tradycji judaistycznej do każdej ofiary dodawano sól (Kpł 2,13). W ten sposób patrząc na sól, można powiedzieć, iż jest ona w przesłaniu Jezusa metaforą ducha ofiary. Oznacza to, iż uczniowie Jezusa winni odznaczać się duchem ofiary i w ten sposób winni służyć światu. Ale sól w przekazach Starego Testamentu służyła także do oczyszczania: Elizeusz za pomocą soli sprawia oczyszczenie źródła wodnego w Jerychu (2Krl 2,19-23). W tym duchu patrząc na sól, zadanie uczniów polegałoby na oczyszczaniu świata i czynieniu go zdrowym. Inni słuchający słowa Jezusa łączą użycie soli z dodatkiem do potraw (zob. Hi 6,6). Sól ma bowiem także właściwości konserwujące. A zatem uczniowie Chrystusa winni być jak sól – winni nadawać światu smak, winni sprawiać czystość, nieskażoność. Uczniowie winni jak sól – zachowywać świat od zepsucia.

Sól łączona była także z mądrością. Stąd też w piśmie do wspólnoty w Kolosach Paweł zachęca: „mowa wasza, zawsze miła, niech będzie zaprawiona solą, tak, abyście wiedzieli, jak należy każdemu odpowiadać” (Kol 4,6). A zatem chrześcijanie winni wnosić do świata „słowo mądrości”. Sól także jest symbolem przyjaźni, gotowości do poświęceń.

Wszystkie powyższe rozumienia wydają się zawierać w Jezusowym wskazaniu: „jesteście solą ziemi”. Każdy uczeń Chrystusa winien nadawać światu smak, winien cechować się duchem ofiary, winien oczyszczać świat ze zła siejąc mądrość. Jak sól jest niezbędna do potraw, tak też posłannictwo uczniów – ich obecność w świecie jest jedyne i niezbędne[13].

Uczeń, który zna Chrystusa, winien być także Jego światłem. W tradycji judaistycznej „światło” odnoszono do Boga, do Izraela, do Tory, do Jerozolimy. Światło jest początkiem stworzenia (Rdz 1,3). Nade wszystko to Jezus jest „światłością świata” (zob. J 1,4-5). Jezus nakazuje swoim uczniom, by byli światłem. Uczniowie mają być światłem i to Boże światło mają nieść w swoje otoczenie. Mają być światłem w świecie i dla świata. W ten sposób mają kontynuować posłannictwo Jezusa. Jezus bowiem został nazwany „światłem dla pozostających w mrokach” (Iz 9,1-2; Mt 4,15-16). Jezus jest źródłem wszelkiego światła dla tych, którzy mieszkają w ciemności i cieniu śmierci (Mt 4,12-17).

Zatem do natury ucznia Chrystusa należy świecić światłem Chrystusa. Uczniowie są światłem świata, o ile są autentycznym refleksem życia i nauczania Jezusa. Stąd też Paweł nazywa chrześcijan „dziećmi światła” (Ef 5,8; 1Tes 5,5). Do natury ucznia Chrystusa należy promieniowanie „dobrymi czynami”. Pójście za Jezusem, przyjęcie Ewangelii królestwa musi wyrażać się w praktyce codziennego życia. Nasze życie winno budować innych. Patrząca na nas ludzie winni odkrywać w naszym życiu Chrystusa.