JAKUB

Imię wielu postaci biblijnych. Pierwszym jest Jakub, syn Izaaka, a wnuk Abrahama - XVIII w. przed Chr.

Po walce z Bogiem o błogosławieństwo otrzymuje nowe imię Izrael. Od tego drugiego imienia pochodzi nazwa narodu wybranego aż po dziś dzień.

Przy Jezusie odnajdujemy trzech Jakubów, dwaj należeli do grona dwunastu. Jeden z nich to Jakub, syn Zebedeusza, a brat Jana. Tradycja nazwała go Starszym (bądź Większym). Był jednym z trzech najbliższych Jezusowi apostołów, świadkiem przemienienia i modlitwy w Ogrodzie Oliwnym.

Zginął ścięty na rozkaz Heroda Agryppy I około roku 44. To do jego grobu w Composteli w Hiszapnii od wieków pielgrzymują chrześcijanie.

Drugi to Jakub, syn Alfeusza, też jeden z dwunastu. Bywa utożsamiany z Jakubem Młodszym. Ale to inna osoba o tym samym imieniu. Był synem Kleofasa i Marii. Chociaż nie był uczniem Jezusa z Nazaretu, to jednak widział Zmartwychwstałego.

W Kościele jerozolimskim odgrywał ważną rolę, prawdopodobnie dlatego, że był „bratem Pana” - czyli należał do bliskich krewnych Jezusa, nie bez znaczenia było też świadectwo zmartwychwstania. Według tradycji, to on jest autorem listu św. Jakuba. Ukamienowany w roku 62.

Otwórz: Rdz 27; Mt 10, 2N; 17, 1; Jk 1, 1.

Autor: ks. Tomasz Horak