Głowa Chrystusa

Leon Wyczółkowski urodził się w 1852 roku w Hucie Miastowskiej k. Siedlec. Obrazy z początkowego okresu były realistyczne. Później jego malarstwo zwróciło się ku impresjonizmowi, a kolejno ku symbolizmowi, aż na końcu ku swoistemu koloryzmowi. Był twórcą wielu litografii. Artysta nie tylko malował sceny historyczne, salonowe, religijne, portrety, pejzaże, ale rownież wiele płócien poświęcił na ukazywanie piękna kwiatów i martwych natur. Zmarł w 1936 roku w Warszawie.


Głowa Chrystusa, 1882-1883, olej na tekturze, 32 x 40 cm, Muzeum Narodowe, Kraków.

W tym obrazie autor skupił się na portrecie Chrystusa tuż po złożeniu Go do grobu. Na głowie ma białą chustę, która zakrywa poranione od korony cierniowej czoło. „Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale. Przed wejściem do grobu zatoczył duży kamień i odszedł” ( Mt 27, 59-60). Twarz jest uchwycona z profilu. Chrystus jest przedstawiony realistycznie, o rysach semickich. Wyraz Jego twarzy jest spokojny. Autor nie starał się malować wszystkich elementów równie dokładnie jak głowę Zbawiciela. Tło przedstawił dość swobodnie, nie precyzując ostatecznie znajdujących się tam przedmiotów. Na chuście znajduje się duża czerwona plama krwi, przypominająca różę położoną przy głowie Jezusa.
W pomieszczeniu panuje półmrok. Nie ma całkowitej ciemności, zupełnie tak jakby skądś dochodziło światło. Czy autor przedstawił Chrystusa w momencie zasuwania kamienia? A może chciał zasugerować, że był ktoś wewnątrz? Ktoś, kto oświetlał postać Ukrzyżowanego? Mąż Boży?” A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg” (Mt 28, 2-3).