Dziś dzień zbawienia

5. W praktyce

• Cieszcie się, bo jest z czego.. To podstawowe wezwanie liturgii słowa tej Mszy (Mszy o świcie). Wypada je powtórzyć, ale już nie wypada narzekać, że ktoś tam się nie cieszy. Cóż, radości nie da się nakazać. Musi wypływać z wolnego serca...

• Dziś zbawienia... Nie kiedyś tam. Dziś. Bo już „zostaliśmy uwolnieni  z jarzma grzechu i śmierci i wezwani do chwały”. Chrześcijanin musi być świadomy łaski jakiej dostąpił. Sam był/jest grzesznikiem. Ale dzięki łaskawości Boga stał się dziedzicem nieba! Dlatego jego zadaniem nie jest walczyć z wrogami Boga. Jego zadaniem jest pomagać Bogu, by ci wrogowie stawali się Jego przyjaciółmi...
  
  Oczywiste? Oczywiście. W teorii. W praktyce ciągle próbujemy budować Kościół doskonałych, zamykać się w oblężonej twierdzy ludzi o podobnych wartościach czy przekonaniach... Tymczasem  tak naprawdę dyskusja, czy Kościół powinien być otwarty czy raczej się zamykać nie ma sensu. Bo jeśli Kościół nie jest otwarty nie jest Kościołem... Kościół to wspólnota ułaskawionych grzeszników. Powinno nam zależeć, by i inny dostąpili danej nam łaski...
   
• Prostota Boga... Ona jest zawstydzająca. Bywamy wrażliwi na punkcie własnych godności. Bóg nie dba o nie tak bardzo, jakby chciał nam wykrzyczeć, byśmy się nimi przestali przejmować...
   
• Ubóstwo środków... Myśląc o różnych działaniach w Kościele mamy tendencję, by najpierw zatroszczyć się o zapewnienie środków na taką czy inną działalność, stworzyć zaplecze, bazę, a potem – ewentualnie, bo sił może już nie być – zacząć działać... Tymczasem Bóg robi wielkie rzeczy i bez nich. Wystarczy Mu prosta rodzina, ubogi żłób. Można mieć nadzieję, że i bez zaplecza środków w dobrych sprawach nam pomoże...
   
• Odwaga głosicieli... Pasterze nie wystraszyli się, że ci, którzy posłuchają ich opowieści o Aniołach popukają się w czoło. Może zbyt często staramy się sprawy wiary ubrać w jakieś mądre słowa, teorie, a za mało mówimy o tym czego sami doświadczyliśmy?