Wiara to nie płaszcz

Przypomnijmy: w pierwszej części mowy Jezusa, czytanej dwa tygodnie temu, pojawia się stwierdzenie: «Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie”. Jezus jest tym, który zaspokaja wszelkie ludzkie pragnienia. Wszelkie godziwe pragnienia oczywiście. Ten, kto Go zakosztuje, nie będzie już szukał niczego więcej. Przecież jest tym, który może dać chleba do sytości i sprawić, że żadne destrukcyjne siły natury nie będą już groźne. 

W drugiej kluczowe wydaje się wyznanie Jezusa: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”. Jezus przedstawia się jako nową mannę, jako nowy dar  Ojca. Dar, który daje życie. Dar, który polegać będzie na tym, ze odda On za życie ludzi swoje życie. Kto ten dar Chrystusa ofiarującego samego siebie przyjmie, będzie żył na wieki.

Warto zwrócić uwagę, ze mowy Jezusa wcale nie trzeba rozumieć jako zachęty do uczestnictwa w obrzędzie Komunii. To raczej przypomnienie, że jak do życia potrzebne jest jedzenie, chleb, tak do życia wiecznego potrzebne jest przyjęcie Bożego Syna, przyjęcie Jego orędzia. Nie kłóci się to z sakramentalnym rozumieniem tego tekstu. Wręcz przeciwnie: uświadamia nam, co tak naprawdę powinniśmy robić sercem, gdy przyjmujemy Ciało Chrystusa ustami.

Przytoczmy fragment czytany podczas liturgii tej niedzieli.

„Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życia świata”. Sprzeczali się więc między sobą Żydzi mówiąc: „Jak On może nam dać swoje ciało na pożywienie?”

Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywać ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje ciało i krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił - nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”.

4. Warte zauważenia

Pierwsze zdanie tego czytania słyszeliśmy już poprzedniej niedzieli: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życia świata”. I choć Żydzi sprzeczali się jak to możliwe, wydaje się w pierwszym rzędzie chodzi tu o konieczność przyjęcia Jezusa: to On jest przecież nową manną z nieba. Jego trzeba przyjąć (niejako spożyć, jak jeden z proroków zjadał  w widzeniu księgę); trzeba przyjąć Jego zbawienie, Jego oddanie za nas swojego ciała, swojego życia.

W podobnym duchu można tłumaczyć i resztę wypowiedzi Jezusa. Chodzi nie tyle o udział w obrzędzie, co o przyjęcie Jego samego.

Co daje to przyjęcie Chrystusa? Spróbujmy to uporządkować, choć wiele stwierdzeń zdaje się tu mocno na siebie zachodzić. Cóż, taki styl Jana. Ale wyszczególnijmy je, bo dopiero wyszczególnione i znów ze sobą połączone dają obraz nieba.

• Przyjmowanie Jezusa daje życie, życie wieczne. Czyli - chyba tak to trzeba rozumieć - daje życie prawdziwe tu na ziemi, takie które po śmierci owocuje życiem  wiecznym.  Przypomnijmy, na marginesie, Jezus w pewnym momencie u Jana tłumaczy, że życie wieczne to poznanie Ojca i Syna, wieczne trwanie z Bogiem w tym poznaniu.
   
• Przyjmowanie Jezusa daje dające życie zjednoczenie z Nim.
   
• Przyjmowanie Jezusa daje wskrzeszenie w dniu ostatecznym; czyli owo życie wieczne nie oznacza cielesnej nieśmiertelności, ale „odżycie”, zmartwychwstanie.
   
• Kropka nad i: przyjmowanie Jezusa daje życie na wieki.