Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych

Tekst i komentarz z Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu. David H. Stern. Oficyna Wydawnicza Vocatio. Warszawa 2004 

Pierwsza Msza Święta

II CZYTANIE

Tymczasem faktem jest, że Mesjasz został wskrzeszony z martwych, pierwociny tych, którzy umarli. Bo skoro śmierć przyszła poprzez człowieka, również zmartwychwstanie przyszło poprzez człowieka. Bo jak w związku z Adamem wszyscy umierają, tak w związku z Mesjaszem wszyscy będą ożywieni. Ale każdy według porządku: Mesjasz to pierwociny; potem ci, którzy należą do Mesjasza, w chwili Jego przyjścia; potem uwień­czenie, kiedy przekaże On Królestwo Bogu Ojcu. Bo musi On panować, aż położy wszystkich wrogów pod swymi stopami. Ostatnim wrogiem, który zostanie usunięty, będzie śmierć; bo „wszystko poddał pod stopy Jego". A kiedy mówi się, że „wszystko" zostało poddane, nie obejmuje to oczywiście Boga - On sam jest Tym, który poddaje wszystko Mesjaszowi. A gdy wszystko zostanie poddane Synowi, wtedy On podda siebie Bogu, który wszystko Mu poddał; tak aby Bóg był wszystkim we wszystkich.

(1 Kor 15,20-24a.25-28)
 

20 Sza'ul pisał ten list prawdopodobnie po­między Pesach (5,6-8) a Szawu'ot (16,8), w cza­sie, gdy do Świątyni przynosi się pierwociny zbiorów (Kapłańska 23,9-15). Ponieważ wie­my, że Sza'ul dostrzega w wydarzeniach i przepisach zapisanych w Tanach symbole, przy­kłady i ostrzeżenia wskazujące ku późniejszym dziełom Bożym w historii (9,9-10; 10,1-11; Ga 4,21 -5, l), nic dziwnego, że w zmartwychwstaniu Jeszui widzi pierwociny nadchodzącego więk­szego żniwa (w. 23; J 14,3.19b-20; Rz 8,29).

21-22. Podobne porównanie między Adamem a Jeszuą znajdziemy w Rz 5,12-21 zK. Porówna­nie to ma dalszy ciąg w w. 45-49.

24. Potem uwieńczenie (gr. telos; zob. Rz 10.4K), które - ponieważ jest to już drugie „potem" - musi nastąpić po powrocie Jeszui.

25. Aż położy wszystkich wrogów pod swy­mi stopami. Współbrzmienie z Psalmem 110,1 („aż uczynię Twoich nieprzyjaciół podnóżkiem dla Twoich stóp") i Psalmem 8,7 (6) (cyt. w w. 27, a objaśniane w Żm 2,5-18).

26. O śmierci jako ostatnim wrogu - zob. w. 50-57.

27-28. Wersety te charakteryzują okres, o któ­rym mowa w Tanach u Zachariasza 14,9 („Adonai będzie królem nad całą ziemią; w owym dniu Adonai będzie Jeden i imię Jego Jedno") i u Daniela 7,14, gdzie mówi się o Mesjaszu („Jego panowanie panowaniem wiecznym, któ­re nie przeminie"). W swoich wielu książkach konserwatywny uczony chrześcijański George Ladd porównuje brzask Królestwa Bożego pod­czas Pierwszego Przyjścia Jeszui dwa tysiące lat temu z jego przyszłą pełnią, wypełnieniem, kiedy Bóg będzie wszystkim we wszystkich (KJV: all in all [podobnie BW: „wszystkim we wszystkim"]). Używając innej terminologii i in­aczej rozmieszczając akcenty, ortodoksyjny Żyd Pinchas Lapide i uczony chrześcijański Jürgen Moltmann mówią mniej więcej to samo, okre­ślając erę obecną jako praeparatio messianica (Jewish Monotheism and Christian Trinitarian Doctrine, Fortress, Philadelphia 1981, s. 80-81). Pod koniec dziejów wieczna władza Mesjasza, w której Wspólnota Mesjaniczna ma uczest­niczyć, złączy się z władzą Boga Ojca. W ten sposób podsumowuje Sza'ul ostateczny skutek zmartwychwstania.
 

EWANGELIA

Było już około południa i ciemność zakryła całą Ziemię aż do godziny trzeciej po południu; słońce nie świeciło. Także parochet w Świątyni rozdarł się na pół. Woła­jąc głośno, Jeszua powiedział: „Ojcze! W Twoje ręce powierzam mego ducha". Z tymi słowami oddał ducha.
Był tam mąż imieniem Josef, członek Sanhedrinu. Był to człowiek dobry, caddik. Człowiek ten poszedł do Piłata i poprosił o ciało Jeszui. Zdjął je, owinął w lniane płótno i położył w grobowcu wykutym w skale, w którym jeszcze nikogo nie pochowano.
Ale pierwszego dnia tygodnia, kiedy było jeszcze bardzo wcześnie, wzięły przy-!szykowane wonności, poszły do grobu i zastały kamień odsunięty z grobu! Gdy weszły, spostrzegły, że ciało Pana Jeszui znikło! Stały tak, nie wiedząc, co o tym myśleć, gdy nagle stanęło koło nich dwóch mężów w olśniewająco białych szatach. Osłupiałe z przerażenia, pokłoniły się twarzami do ziemi. Dwaj mężowie powiedzieli im: „Czemu szukacie żywego pomiędzy umarłymi? Nie ma Go tu, zmartwychwstał.

(Łk 23,44-46.50.52-53;24,1-6a)
 

44. Ciemność. U Amosa 8,9 czytamy:

W owym dniu - mówi Adonai, Bóg - sprawię, że słońce zajdzie w południe i pogrąży w ciemności ziemię w biały dzień.

To jedno z kilku w Tanach odniesień do ciem­ności jako symbolu i elementu sądu Bożego; in­ne podobne miejsce jest u Joela 2,31 (3,4), cyt. w Dz 2,20.1 por. J 3,19. W chwili śmierci Jeszui Bóg dokonywał sądu nad grzechem.

45. Zob. Mt 27,51 K.

parochet - zasłona oddzielająca Miejsce Najświętsze od reszty Świątyni

50. caddik - człowiek sprawiedliwy

46. Jeszua cytuje z Psalmu 31, który jest modlitwą o uwolnienie od kłopotów i wrogów. Bóg odpo­wiedział na tę modlitwę nie w ten sposób, że zapo­biegł śmierci Jeszui, która ze względu na nas była konieczna, ale że wskrzesił Go z martwych.

Oddał ducha. W świetle poprzedniego cy­tatu takie tłumaczenie będzie właściwsze niż - w równym stopniu możliwe - „wydał ostat­nie tchnienie" (hebr. ruach i gr. pneuma mo­gą oznaczać zarówno „ducha" jak i „oddech"). I w jednym, i w drugim wypadku sens jest taki sam: w tym momencie Jeszua umarł.

53. Owinął w lniane płótno. Zob. J 19,39b-40K.