HOMILIA I (Pnp 1,2-4)

Przypisy:

^[1] Por. Kol 3, 9.
^[2] Por. 1 Tm 2,4.
^[3] Por. Pwt 6,5.
^[4] Por. 1 Krl 3,12; 5,9-14.
^[5] Por. Krl 3,4.
^[6] Por. 1 Krl 11, 6-8.
^[7] Por. Rz 1,3.
^[8] Por. J 1,49; 12,13; 18,36n; Hbr 7,2.
^[9] Podobnie tłumaczy istnienie i kolejność trzech ksiąg Salomona ORYGENES. Pisze on mianowicie (Komentarz do Pieśni nad Pieśniami, prolog,, tł. S. KALINKOWSKI, Kraków 1994, 25): Dlatego zatem ów nauczyciel, który jako pierwszy nauczał ludzi filozofii Bożej, na początku swego dzielą umieścił Księgę Przypowieści, w której, jak stwierdziliśmy, przekazuje dziedzinę moralną po to, aby człowiek, poczyniwszy postępy w zakresie nauki moralnej, doszedł również do dziedziny poznania naturalnego, a umiejąc rozróżniać przyczyny i naturę rzeczywistości uznał, że powinien odrzucić „marność nad marnościami" i dążyć do tego, co wieczne i trwale. Dlatego po Księdze Przysłów następuje Księga Ekklezjastesa, która, jak powiedzieliśmy, uczy, że wszystko, co widzialne i cielesne, jest znikome i ułomne, a gdy człowiek zabiegający o mądrość zrozumie, że tak jest istotnie, niewątpliwie okaże wzgardę i lekceważenie tym sprawom, a wyrzekłszy się, że tak powiem, całej doczesności dążyć będzie do tego, co niewidzialne i wieczne, a o tym uczy Księga Pieśni nad pieśniami - w sensie duchowym, lecz pod osłoną pewnych symboli miłości.
^[10] Prz 1,8.
^[11] Por. Prz 1,9.
^[12] Por. Prz 8,18n.
^[13]Prz3,16.
^[14] Tamże.
^[15]Prz3,16a(LXX).
^[16] Prz 8, 20.
^[17] Prz3,18 (LXX).
^[18] Prz 3, 19.
^[19] Por. Prz 1,2-4.
^[20] Prz 4, 6-9 (LXX).
^[21] Prz 6, 22 (LXX).
^[22] Prz 8, 17.
^[23] Por. Prz 31,10-31.
^[24]Koh 11,8.
^[25] Por. 1 Kor 6,17.
^[26] Por. Prz 4, 6.
^[27] Termin występujący jedynie kilka razy u Grzegorza z Nyssy, Grzegorza z Nazjaznu i Teodoreta z Cyru. W klasycznych tekstach greckich spotyka się natomiast często termin podobny: προμνήστρια, oznaczający swatkę.
^[28] W Contra Eunomium (por. III, 9, 29) GRZEGORZ wprost nazywa aniołów duchami służebnymi.
^[29] Por. 1 Kor 6,17.
^[30] Por. Wj 19,10-14.
^[31]Por. Wj 19,15.
^[32]Por. Wj 19,16-18.
^[33]Por. Łk 12,49.
^[34] Por. 1 Krl 5,10-12.
^[35] Por. Kol 3,5.
^[36] Mk 8, 27. 29.
^[37] Por. Łk 20, 36.
^[38] Por. Rz 7, 23.
^[39] Por. J 6,63.
^[40] Por. 1 Kor 6, 17.
^[41] Por. J 5, 24.
^[42] Por. J 6, 68; 7, 37n.
^[43] Por. Ps 119 (118), 131.
^[44] J 7, 37.
^[45] Por. J 7, 37n.
^[46] Por. 1 Tm 2,4.
^[47] Mt 26, 6.
^[48] Łk 7,45.
^[49] Por. 1 P 2, 2.
^[50] Por. Prz 2, 3-5.
^[51] 1 J 1,1.
^[52] Por Ef 5, 2.
^[53] Termin ten pochodzi ze stoickiej teorii poznania. Stoicy uznawali, że oprócz wrażenia zmysłowego w procesie poznania prawdy niezbędne jest przyzwolenie na powstające w nas odciśnięcia rzeczy. Gdy je wydamy, następuje pojmowanie (κατάληψις), a więc dopiero przedstawienie, które uzyskało takie przyzwolenie, jest przedstawieniem obejmującym całość, czyli kataleptycznym. To ono stanowiło dla stoików kryterium i gwarancję prawdy; por. G. REALE, Historia filozofii starożytnej, t. III, Lublin 1999, 339n.
^[54] Ha 3, 3.
^[55] απομάσσω - w medium: modelować, wzorować się na czymś, kopiować, naśladować.
^[56] Por. Pwt 6, 5; Mt 22, 37n.
^[57]Prz8, 17.
^[58] Słowo η υπάρξις; może mieć kilka znaczeń: istnienie, substancja, majątek.
^[59]Prz8, 21.
^[60] Por. Oz 11, 10.
^[61] Por. Flp3, 13.
^[62] Por. Prz 8, 34.
^[63] Por. Rz 8, 23.
^[64] Por. 1 Kor 2, 10.
^[65] Por. 2 Kor 12,4.
^[66]Por. 1 Kor 3,1n.
^[67] Por. J 13,25.
^[68] Termin διάδοσις oddany tu słowem strumień, oznacza rozdawnictwo, rozchodzenie się, w tym przypadku rozchodzenie się źródła życia.
^[69] Ps 92 (91), 16.