Kult w czasach międzytestamentalnych

Z tej racji szabat i święta stosunkowo wcześnie zyskały szczególną wartość w pobożności rodzinnej, co z kolei odcisnęło swe długotrwałe piętno na ogólnożydowskiej świadomości. W tej sprawie należy wziąć pod uwagę, iż wskutek zagrożeń świątyni od czasów Antiocha IV Epifanesa, zgodne z Torą sprawowanie kultu nabrało również charakteru publicznego wyzna­nia wiary. W szerszej mierze dotyczyło to konkretnych świąt, np. szabatu, którego charakter jako dnia spoczynku związany z zakazem pracy uobecnia dzieło stworzenia i uzmysławia doskonałość stworzenia. Święcenie szabatu z jego licznymi (i zróżnicowanymi w poszczególnych grupach) szczegółowymi przepisami stanowiło demonstracyjne działanie mające charakter wyznaniowy. Dlatego też właśnie ono odgrywało wybitną rolę w sporach z nieżydowskim otoczeniem. Publiczne bezczeszczenie szabatu było więc ganione jako przestępstwo szczególnie ciężkie, ponieważ demonstracyjne. Reguły święcenia szabatu były oczywiście przedmiotem wewnątrzżydowskich różnic między poszczególnymi grupami.
Święto Paschy - Przaśników (Macot) zajęło szczególne miejsce w pu­blicznej świadomości jako uobecnienie Wyjścia, wyzwolenia z Egiptu i upokorzenia faraona. Stało się ono powodem do religijno-politycznego wyznania wiary w obliczu obcej władzy, a ponadto w tym wielkim dziele Boga wielu postrzegało wzór ostatecznego wyzwolenia eschatologiczne­go. Święto to stale było powodem do demonstracji, do rozbudzania gorących nadziei eschatologicznych i działań buntowniczych. Jeśli chodzi o Święto Tygodni, to obok symboliki pierwocin nabrało ono znaczenia uobecniania objawienia na Synaju, zawarcia przymierza. Wielki Dzień Pojednania z jego tajemniczym rytuałem od początku wywierał głęboki psychologiczny wpływ.
Symbolika agrarna określonych świąt nadała im częściowo charakter „dionizyjski". Dotyczy to przede wszystkim ostatniego dnia święta Sukkot z udziałem publiczności przy rytuale czerpania wody, a według 11QTS 19, 11nn dotyczyło to również wspomnianego tam święta winobrania. Radość świętowania bądź „radość przed obliczem Pana" nie była ograniczona tylko do tego rodzaju okazji, bo również zwykłe święcenie szabatu niosło ze sobą tę radość. Zgodnie z tym dni świąteczne wykluczają post i żałobę.
Trzy „święta pielgrzymkowe" (Święto Namiotów/Sukkot, Pascha/Macot, Święto Tygodni) również w diasporze miały kolosalny wpływ na świado­mość ogólnożydowską, ponieważ - jak widać - starano się przynajmniej raz nawiedzić świątynię.

4.2.2 Rok szabatowy i rok jubileuszowy (Kpł 25)

Poza cyklem rocznym pewne znaczenie dla zbiorów z drzew owoco­wych miał rok czwarty (Kpł 19, 24). Większe znaczenie miał rok siódmy (rok szabatowy) oraz (według liczenia 7x7 lat bądź 7 tygodni roku) - rok pięćdziesiąty (rok jubileuszowy).
W epoce drugiej świątyni zachowanie roku szabatowego odgrywało znaczącą rolę w sporach wewnątrzżydowskich. Staje się to zrozumiałe, jeśli weźmie się pod uwagę symbolikę kosmologiczną i znaczenie poboż­ności płynącej z Tory. Podział czasu na siódemkowe jednostki wiąże się z dawnymi, agrarnymi tradycjami kalendarzowymi, które w połączeniu ze świętami pierwocin i ich pięćdziesięciodniowymi odstępami utrzymały się i w ten sposób przedostały w samo centrum sporów o „właściwy" kalendarz.
Symbolika agrarna roku, w którym wszystko leżało odłogiem, ubogaciła przede wszystkim „teologię ziemi". Funkcja liczenia czasu (por. Księga Jubileuszów), połączona z i tak ważną symboliką liczb 7, 7x7, czyli 50 oraz symbolika darowania długów i uwolnienia niewolników mocno wpły­nęły na eschatologię. Sądzono, iż przy pomocy tego rodzaju periodyzacji da się wyliczyć termin końca czasów.

4.3 Ofiary indywidualne

4.3.1 Ofiary obowiązkowe

Z licznych powodów, przede wszystkim uwarunkowanych przepisami dotyczącymi czystości, jednostka zmuszona była składać ofiary (ofiary za grzechy i za winy) albo w charakterze zastępczym dawać sumę przezna­czoną na wykup. Dominowały tu niewielkie ofiary (ofiary z gołębi).

4.3.2 Ofiary dobrowolne

Każdemu, a z reguły również nie-Żydowi, pozostawiano jego woli składanie ofiar bez określonego powodu.

4.3.3 Dary poświęcone

Wielkie znaczenie miały dobrowolne dary poświęcone z przeznacze­niem na świątynię, zarówno z określonym, jak i nieokreślonym. Stanowiły one istotną część skarbu świątynnego.