Oblubienica Pańska

Tajemnica nowotestamentowego Kościoła była również zapowiadana i stopniowo odsłaniania w starotestamentowych figurach, które przybliżają i pozwalają lepiej zrozumieć naturę Kościoła. Pomiędzy ludem wybranym – Izraelem, a nowym ludem wybranym – Kościołem, istnieje równocześnie ciągłość i rozdział. I tak Kościół:

• jest „Izraelem”, ale Izraelem Bożym (Ga 6,16) – tzn. duchowym, niecielesnym (1 Kor 10,18);
• jest „Winnicą Pańską”, ale winnicą urodzajną (J 15,1-8), a nie wyjałowioną i nieprzynoszącą owocu dziczką (Jr 2,21);
• jest „Bożą Owczarnią”, ale nie rozproszoną i pozbawioną opieki pasterzy (Jr 10,21; 23,1-2; 50,6; Ez 34,1-10), ale prowadzoną pewną ręką przez Dobrego Pasterza (Ps 23; J 10,1-18) i Jego pomocników (1 P 5,2-4);
• jest „Arką Pana”, która choć płynie po wzburzonych wodach, to jednak zapewnia bezpieczne schronienie przed niszczycielskim żywiołem i ocalenie przed całkowitą zagładą (Rdz 6,5 – 8,22; Mt 8,23-27; Mk 4,36-41; Łk 8,22-25);
• jest „Miastem Bożym” – „Jerozolimą”, która jest „Miastem Wielkiego Króla” i jednoczy wiernych z Nim oraz wszystkich wyznawców między sobą (Iz 2,2-3; Mi 4,1-2; Ap 21,1-27);
• jest „Świątynią Pańską”, ale nie tą zbudowaną z kamienia, lecz tą zbudowaną z żywych kamieni (2 Kor 6,16; Ef 2,21; 1 P 2,5) – czyli duchową przestrzenią obecności Boga oraz przewyższającego dawne ofiary i dostępnego dla wszystkich kultu (Mk 11,17; J 4,20-24);
• jest „Królestwem Świętych”, zapowiedzianym przez proroka Daniela i mającym swój typ w Królestwie Izraela ustanowionym przez króla Dawida, będącym zapowiedzią niewidzialnego i ponadczasowego Królestwa Bożego (1 Kor 15,25-26; Ap 20,14).

Wszystkie te starotestamentowe figury zapowiadają Kościół, ukazując jakiś aspekt jego natury i działania.