Kościół w Ewangelii św. Marka

Charakterystyczna jest wzmianka o napływie ludzi do Jezusa oraz o poleceniu wydanym uczniom, aby przygotowali łódkę, gdyż może im grozić zgniecenie przez naciskający tłum. Przyczyną takiej reakcji jest działalność uzdrowicielska Mistrza z Nazaretu. Ponadto opętani przez duchy nieczyste padali przed Nim, uznając Jego moc.

Napływ ludzi z różnych regionów i różnych kierunków pokazuje, że Jezus cieszy się coraz większą popularnością.  Słuchacze Mistrza z Nazaretu stają się zalążkiem społeczności czasów ostatecznych. Wszyscy garną się do Jezusa. Jego słowo jest skuteczne, a Jego czyny świadczą o Jego mocy. Uzdrawia chorych, wypędza demony. Wystarczy dotknąć się Go, aby być uleczonym. Ale Jezus nadal chce pozostać w ukryciu, nie chce, by przedwcześnie poznano, że jest Synem Bożym. Mimo to św. Marek, streszczając wydarzenia z pierwszego okresu działalności Jezusa, ujawnia jednak wyraźnie Jego Bóstwo.

Jezus często zakazywał mówić o sobie złym duchom oraz różnym osobom. Najpierw nakazywał milczenie opętanym, którzy Go rozpoznawali i nazywali „Świętym Boga”  (Mk 1,24). Podobnie zwracał się do tych, którzy wiedzieli, kim jest (Mk 1,34). Kiedy duchy nieczyste wołały: „«Ty jesteś Syn Boży». Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały” (Mk 3,11-12). Nawet cudowne uzdrowienia, w których uwidaczniała się Jego boska moc, powinny pozostać w ukryciu. Przed uzdrowieniem wziął „na bok” głuchoniemego (Mk 7,33), a niewidomego poprowadził „poza wieś” (Mk 8,23). Uzdrowionemu z trądu powiedział: „Bacz, abyś nikomu nic nie mówił” (Mk 1,44), a po wskrzeszeniu córki Jaira i po uleczeniu głuchoniemego zabronił świadkom mówić o tym komukolwiek (Mk 5,43; 7,36). Wreszcie po wyznaniu Piotra i po przemienieniu surowo przykazał nawet apostołom, aby nikomu o tym nie rozpowiadali (Mk 8,30; 9,9). Te nakazy Jezusa są niekiedy zupełnie niezrozumiałe. Chciał ukryć swoją prawdziwą godność i moc, chociaż nie zawsze było to skuteczne. Uzdrowionemu z trądu zabronił rozpowiadać o tym, co się stało, ale polecił pokazać się kapłanowi i złożyć ofiarę za oczyszczenie (Mk 1,40-45). Jairowi i jego żonie nakazał, by nikt nie dowiedział się o wskrzeszeniu ich córki, chociaż tłum wiedział dobrze o jej śmierci (Mk 5,35-43). A ponadto osoby, które doznały Jego dobroci, nie respektowały tego zakazu (Mk 10,47-48). Zjawisko to nazwano sekretem mesjańskim, gdyż tytuł Mesjasz jest jednym z wielu określeń Jezusa, ułatwiającym zrozumienie Jego godności. Inni wolą mówić o paradoksie objawienia Syna Człowieczego. Taki sposób przedstawiania wydarzeń charakterystyczny jest dla Ewangelii św. Marka, ale wspominają o nim także pozostali ewangeliści i notują Jezusowe nakazy milczenia (Mt 9,27-31; Łk 9,21). W takim razie można wyciągnąć wniosek, że to sam Chrystus nakładał go zwłaszcza uzdrowionym.