Imiona Chrystusa

Jak widać, nazwanie w teologii Synem Bożym drugiej Osoby (hipostazy) Trójcy Świętej nawiązuje do tego drugiego sensu. Wynika ze zrozumienia miana Syna Bożego w świetle stwier­dzeń o jedności Syna z Ojcem oraz innych o boskości Chrystusa. Pojęto je raczej od strony bytowej niż funkcyjnej. W ten sposób wydobyto maksimum znaczenia zawartego w tym określeniu - ale rozumienie takie nie musi być obecne w każdym miejscu Nowego Testamentu.
Jezus został w Nowym Testamencie utożsamiony z uosobio­nymi boskimi atrybutami, Słowem i Mądrością. Słowo ze Starego Testamentu to zarazem Logos filozofii greckiej, boska myśl, ro­zum kosmiczny. Oba aspekty łączą się w hymnie o Logosie na początku Ewangelii św. Jana. I te imiona Jezusa mają więc pe­wien wymiar funkcyjny i dynamiczny, gdyż chodzi o cechy Boga wiążące się z Jego działaniem w świecie.
Nowy Testament stawia wreszcie kropkę nad „i", kilkakrot­nie nazywając Jezusa wprost Bogiem (Theos) - zob. J 1,1.18; 20,28; Rz 9,5; Tt 2,13; 2 P 2,1; 1 J 5, 20. Dlaczego nie częściej? Mogą to tłumaczyć takie przyczyny: a) słowo „Bóg" rozumiano zwykle jako „Ojciec w niebie"; b) we wczesnej chrystologii pre­ferowano określenia funkcyjne, a określenie Bóg jest bytowym, należy więc do następnego etapu refleksji; c) w świecie ówcze­snym słowo „Pan" było bardziej wymowne (bogów Grecy mieli wielu); d) imiona Boże ze Starego Testamentu jakby rozdzielono między trzy Osoby Trójcy, nazywając Ojca najchętniej Bogiem, Syna - Panem, a Ducha - Świętym.
Ponadto Jezusowi przypisane są dalsze Boskie funkcje i imio­na, takie jak: rola w akcie stworzenia, rola osoby, do której kieruje się wiarę, władza odpuszczania grzechów, samoistny au­torytet, zasiadanie na Bożym tronie, wieczystość, Prawda, Alfa i Omega, najwyższe imię. Widzenie Jezusa jako Boga wynika często z kontekstu (zob. niżej).
Chrystologia biblijna akcentuje zatem dynamiczny i funkcyj­ny wymiar wydarzeń z życia Jezusa oraz Jego imion, pokazując Jego rolę w historii zbawienia. Pozwala zarazem na wyciągnię­cie wniosków co do Jego statusu bytowego: jedności osobowej, boskości i człowieczeństwa. Chrystus był rzeczywiście człowie­kiem, żył dla nas, umarł za nas i zmartwychwstał, okazując się Panem, Synem Bożym, Bogiem, a dla nas Zbawcą.
Czyny zbawcze i imiona Jezusa są wyliczane w chrześcijań­skich wyznaniach wiary zawartych w Nowym Testamencie. Wyznania te wskazują, kim się okazuje Jezus w oczach wie­rzących, wyrażają ich odpowiedź dynamiczną i egzystencjalną, a nie czysto intelektualne uznanie Jezusa. Dzięki temu, że łączą one w sobie więcej określeń Jezusa, stały się zarazem zacząt­kiem teologii chrześcijańskiej.