Dwunastoletni Jezus w świątyni (Łk 2,41-52)

Zachowywała wiernie wszystkie te sprawy w swoim sercu

Narracja o pobycie Dwunastoletniego Jezusa w świątyni jerozolimskiej jest zakończeniem pierwszych dwóch rozdziałów Ewangelii wg św. Łukasza. Ostatnie dwa wersety perykopy o odnalezieniu Jezusa w świątyni stanowią nie tylko podsumowanie opisywanego wydarzenia ale także całej Ewangelii Dzieciństwa. Jednocześnie są krótkim streszczeniem życia Jezusa w Nazarecie do momentu chrztu w Jordanie[36].

 Stanowi swoisty dodatek do Ewangelii Dziecięctwa – jest summarium, którego zadaniem, jak się wydaje, było przekazanie dziejów młodego Jezusa w tzw.  okresie nazaretańskim. Czas ten był dla Jezusa czasem wzrastania w łasce u Boga i u ludzie. Czas Nazaretu w teologicznym zamyśle Autora Trzeciej Ewangelii był czasem ciszy, modlitwy, swoistej samotności, w której dokonywało się wzrastanie Jezusa. Był to czas, kiedy Jezus odkrywał tajemnicę swojego pochodzenia, powołania, tajemnicę swojego Bożego istnienia.

Św. Łukasz zapisze, iż Jezus wzrastał w mądrości, latach i łasce. A zatem był to czas, kiedy Jezus poznawał Prawo. Wzrastanie w mądrości wiązało się z jego poznawaniem i utrwalaniem. Jak każdy chłopiec wychowywany w duchu judaizmu, poznawał Torę Mojżesza, uznawaną przez Żydów za największa mądrość[37].