Zawsze jest wyższy

Po raz kolejny puszczam na Yotube tę samą, ukraińską piosenkę.

Nalewajmy bracia,
w kryształowe czasze,
by szable nie brały,
kule by mijały
zatroskane głowy nasze.

(…)

Nalewajmy bracia,
póki jeszcze siły,
póki do wschodu,
póki do pochodu,
trąby nie trąbiły.

Zachęta do pijaństwa? Niby tak. Ale nie ma się czym gorszyć. Śpiewali ją w przeddzień boju wiedząc, że część z nich zabierze śmierć. Czy z tej perspektywy wesołe spotkanie z kolegami nie znaczy więcej, niż wszelkie mądrości i bogactwa świata? Utarte i bezmyślnie powielane hierarchie wartości, którymi kierują się nasze zadzierające nosa społeczeństwa często pomijają to, co w obliczu nieuchronnego końca życia naprawdę wartościowe i piękne. Przecież lepiej być realistą, niż się łudzić. A sam Kohelet – przecież natchniony przez Boga - pisze:

Oto, co ja uznałem za dobre:
że piękną jest rzeczą jeść i pić,
i szczęścia zażywać przy swojej pracy,
którą się człowiek trudzi pod słońcem,
jak długo się liczy dni jego życia,
których mu Bóg użyczył:
bo to tylko jest mu dane.
Dla każdego też człowieka,
któremu Bóg daje bogactwo i skarby
i któremu pozwala z nich korzystać,
wziąć swoją część
i cieszyć się przy swoim trudzie -
to Bożym jest darem.
Taki nie myśli wiele o dniach swego życia,
gdyż Bóg go zajmuje radością serca.

Dziwnie brzmi ten ostatni werset: „gdyż Bóg go zajmuje radością serca”. A więc ta radość życia, cieszenie się tym co jest, pochodzą w pewnym sensie od Boga? Są jego darem? Święty Paweł, wieki po Kohelecie w Liście do Rzymian napisze:  „Królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym”. Czy myślał także o pogodnych spotkaniach z przyjaciółmi przy stole zastawionym jedzeniem i winem, rozweselającym serce człowieka?

Boga się bój, władzą się nie denerwuj i czyś bogaty, czy biedny ciesz się tym, co daje ci życie. Mądra ta rada Koheleta.