W oczekiwaniu na Chrystusa (Łk 12,1-12)

Bójcie się tego, kto ma moc wtrącić do piekła

Przypowieść o głupim zamożnym rolniku, będącą nawiązaniem do prośby pewnego człowieka o interwencję Jezusa (Łk 12,13-21) przekazuje jedynie Ewangelia wg św. Łukasza. Łukasz włączył go do swojego dzieła, by podkreślić złudność doczesnych bogactw (zob. Łk 12,22-34) i przypomnieć o gotowości na przyjście Pana (zob. Łk 12,35-53)[3]. Przekaz składa się z dwóch części. Rozpoczyna je nieoczekiwane przyjście człowieka, który prosi Jezusa o pomoc w podziale spadku (Łk 12,13-15). Odpowiedzią Jezusa jest przypowieść o rolniku któremu niezwykle obrodziło pole (Łk 12,16-21). Wydarzenie to ma miejsce, gdy Jezus opuszcza dom pewnego faryzeusza. Warto się nad tym opowiadaniem zatrzymać, gdyż historia bogatego głupca łączy się z wydarzeniami, które ją poprzedza (Łk 12,1-12).

Oto za Jezusem podążają wielotysięczne tłumy (Łk 12,1). Ludzie cisną się zewsząd chcąc znaleźć się jak najbliżej Nauczyciela. Chcą Go słuchać[4]. Jezus ostrzega słuchaczy przed kwasem faryzeuszów. Chodzi Mu o obłudę tych, którzy winni być dla wszystkich wzorem. Ostrzegając słuchaczy Jezus odwołuje się do symboliki kwasu. Współcześni Jezusowi dobrze wiedzieli, że chleb na zakwasie psuje się prędzej niż chleb przaśny. Obraz kwasu przywoływany był często jako symbol zepsucia (zob. 1 Kor 5,6-8). Jezus ostrzega, iż jak kwas wnika w ciasto i dokonuje w nim fermentacji, tak też obłuda faryzeuszów może łatwo udzielić się tym, którzy mają z nimi kontakt. Wtedy i oni staną się zepsuci.

Po ostrzeżeniu Jezus zwraca się do wszystkich otaczających Go określając ich mianem „przyjaciele” (Łk 12,4). Tytuł ten wyraża szczególną więź, która była między Nauczycielem a Jego naśladowcami. Jezus zwraca się do swych uczniów serdecznie i z wielką miłością. Są to słowa otuchy i umocnienia. Ci bowiem, którzy idą za Nim, muszą być świadomi, że na swej drodze napotkają przeciwności, a nawet prześladowania. Dlatego Jezus zapewnia ich, że władza tych, którzy będą przeciwko nim występować – ich przeciwników, jest ograniczona. Prześladowcy są w stanie zabić ciało, ale poza tym nic więcej nie mogą uczynić. Jezus zapewnia, że życie ludzkie nie ogranicza się tylko do doczesności i wymiaru cielesnego. Po śmierci bowiem istnieje życie – tyle, że to nowe życie znajduje się już poza zasięgiem jakiejkolwiek ludzkiej władzy (Łk 12,4).