To nam nie wystarcza. To wszystko, co do tej pory dostaliśmy: łaska, wytchnienie, przebaczenie… To nam nie wystarcza – chcemy więcej, żądamy, domagamy się uwagi, sięgamy po Boże jak po swoje. Najdziwniejsze, że wolno nam. Że dokonuje się łaska dnia dzisiejszego tak jak wydarzyła się wczorajsza.

Wiara umożliwia, daje nam możliwości – ale i wymaga od nas. Choćby modlitwy i postu, o których dziś mówi Jezus. Myśleć jak człowiek wierzący, postępować jak wierzący, tak żyć – od słowa do czynu, od prośby do dziękczynienia, od wezwania do służby.

„Wielu mówiło: «On umarł». Lecz Jezus ujął go za rękę i podniósł, a on wstał”. Czego uczy nas sytuacja opisana w Ewangelii? Może tego, że wola Boga dosięga nas nawet w śmierci. Nawet wtedy gdy nam najbliżsi nie umieją we właściwy sposób wystąpić w naszej sprawie. Nawet gdy niedostatki wierzących zdają się przesłaniać moc Boga.