Świątynia Heroda

Drzwi wciąż pozostawały otwarte, lecz wnę­trze oddzielała zasłona usiana babilońskim haftem, przed­stawiającym sklepienie niebieskie. Ta właśnie zasłona, według relacji ewangelistów, rozdarła się na dwoje pod­czas śmierci Jezusa. Kiedy zbawcza śmierć Syna Bożego otwiera drogę zbawienia dla wierzących w Niego, symbo­liczny akt rozdarcia się zasłony przybytku, oddzielającej Święte Świętych (lub całą świątynię, w przypadku zasłony zewnętrznej)^[8], wyraża otwarty przystęp do Ojca dla każ­dego, kto przyjmie duchowe owoce płynące z tej śmierci. Świątynia posiadała także drugą zasłonę. Zewnętrzna za­wieszona była przy wejściu do świątyni, a wewnętrzna od­dzielała Święte Świętych. Jeśli przyjąć, że setnik, który pod krzyżem wyznał synostwo Boże Jezusa, a który był przecież poganinem i jako taki nie miał wstępu do świątyni, widział rozdarcie się zasłony, musiała to być zasłona zewnętrzna. Akt rozdarcia się zasłony ma znaczenie symboliczne. Od chwili śmierci Jezusa każdy wierzący i w każdym czasie może zyskać przystęp do Boga. Daje się zauważyć kontrast z praktyką jednego tylko w roku przekroczenia przez Naj­wyższego Kapłana progu Świętego Świętych. Kończy się czas pierwszego przybytku, zgodnie z przekonaniem wy­rażonym przez autora Listu do Hebrajczyków: „Do pierw­szej części przybytku zawsze wchodzą kapłani sprawujący służbę, do drugiej zaś części przybytku jedynie arcykapłan, i to tylko raz w roku, i nie bez krwi, którą składa w ofierze za grzechy swoje i swojego ludu. Przez to pokazuje Duch Święty, że jeszcze nie została otwarta droga do Miejsca Świętego, dopóki istnieje pierwszy przybytek... [Chrystus] przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świę­tego, zdobywszy wieczne odkupienie" (Hbr 9,6-12).

Odnowione wyposażenie świątyni

Ciąg trzydziestu ośmiu izb, rozłożonych na planie trzech kondygnacji, stanowił Miejsce Święte. Jego cen­trum, wyłożone trwałym drewnem, rozdzielone było - jak już wspomniano - przez wewnętrzną zasłonę świątyni. Również za czasów Heroda za zasłoną wewnętrzną znaj­dowały się stoły chlebów pokładnych, menora^[9] i pokryty złotem ołtarz kadzenia. Należały one do głównego wyposa­żenia samej świątyni^[10]. Ołtarz kadzenia, zrobiony z drew­na akacjowego i ozdobiony czterema rogami, miał około 50 cm długości i tyleż szerokości, zaś wysoki był na około 1 m. Cały obity był złotem. Nad ołtarzem zaś umieszczono złoty wieniec, wyposażony w cztery pierścienie przezna­czone na włożenie w nie drążków, co umożliwiało prze­noszenie ołtarza. Z podobnych elementów zbudowany był także stół chlebów pokładnych. Sporządzony był z drewna akacjowego, zdobiony wieńcami i złoceniami i zaopatrzo­ny w podobne pierścienie. Stół chlebów pokładnych był nieco większy niż ołtarz kadzenia. Wykonany ze szcze­rego złota świecznik siedmioramienny symbolizował po­słannictwo Izraela, który miał stać się światłem dla innych narodów^[11].

Z punktu widzenia częstotliwości użytkowania, jednym z najistotniejszych elementów wyposażenia był ołtarz cało­palenia; zbudowany był z nieociosanych kamieni na planie kwadratu o długości 14 m, przy wysokości 4 m. Narożniki ołtarza na kształt rogów wznosiły się ku górze. Usytuowa­ny był naprzeciw wejścia do świątyni, na skale Ornana.

-----------------------------------

[8] Takiego zdania jest Howard M. Jackson, autor artykułu The Death of Jesus in Mark and the Miracle from the Cross, NTS 33 (1987), 23-31.
[9] Wkraczające do Jerozolimy wojska Tytusa zrabowały świecznik i w tryumfalnym pochodzie wniosły go do Rzymu. Scena ta przedstawiona jest na jednym z wizerunków Łuku Tytusa w Rzymie.
[10] U początków świątyni, jak wspomniano w poprzednich częściach ni­niejszej pracy, najważniejszym jej sprzętem była Arka Przymierza. Mieściła ona w sobie tablice przykazań, naczynie z manną i laskę Aarona. Okolicz­ności zniknięcia Arki nie są znane; wiadomo jednak, że w świątyni Zorobabela (a tym bardziej Heroda) już jej nie było. Dziś „arką" nazywa się specjal­ną szafę w synagodze; przechowuje się w niej Torę odczytywaną w czasie nabożeństw szabatowych.
[11] U. Szwarc, Świątynia jerozolimska, 91; E. ZAWISZEWSKI, Insty­tucje biblijne, Pelplin 2001, 89 (zob. ryc. 15).