Dostrzeganie, które ocala

2. Kontekst drugiego czytania 2 Tm 2,8-13

Drugi list do Tymoteusza, jak wiadomo, zawiera różne wskazania dotyczące wiary i życia chrześcijan. Brzmią mocno, bo Paweł pisze je z perspektywy nieodległego końca ziemskiej wędrówki.

Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida. On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo spętaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie, wraz z wieczną chwałą.

Nauka to godna wiary: Jeżeli bowiem z Nim współumarliśmy, z Nim także żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego.

W czytanym tej  niedzieli fragmencie uderza swoisty upór, z jakim żegnający się z życiem Paweł podkreśla wiarę z zmartwychwstanie Jezusa. To dla świadectwa o tej prawdzie, pełnej nadziei dla każdego człowieka pogrążonego w lęku przed śmiercią, przemierzał różne zakątki świata. To dla niej pozwolił się zamknąć w więzieniu. Jego wiara nie ma w sobie nic z czczej gadaniny różnych pseudonauczycieli, o których powie za chwilę: tych co „kłócą się o słowa” i nie stronię od „próżnych dyskusji”. Widzieć dalej, głębiej i szerzej paradoksalnie nie oznacza wielu słów, ale trzymanie się prostych, podstawowych zasad wiary. Oprócz prawdy o zmartwychwstaniu których?

Paweł przytacza je cytując (czy parafrazując) jakiś wczesnochrześcijański hymn.

„Jeżeliśmy (...) z Nim współumarli, wespół z Nim i żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości, wespół z Nim też królować będziemy.
Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze.
Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego”.

Za śmierć dla świata – życie wieczne. Za cierpliwe znoszenie prześladowań – królestwo. To jest jasne. Podobnie jak trzecie zdanie: zaparcie się Chrystusa to przekreślenie szans na życie wieczne. Ale to czwarte zdanie? O niewierności człowieka  która nie owocuje niewiernością Chrystusa? Grzech nie przekreśla naszych szans. On przecież z grzechu nas odkupił...

Trudno oprzeć się pewnej refleksji, zwłaszcza w kontekście pozostałych czytań. Naamana i Samarytanina ocaliło dostrzeżenie. Boga, Chrystusa (dokładniej w kolejnych akapitach). Paweł prosi o dostrzeżenie, że prawdziwa, zdrowa wiara to dostrzeżenie podstawowych, prostych prawd. Chrześcijanin nie może pozwolić, by zasłoniły je spory o słowa i inne drobiazgi.

3. Kontekst Ewangelii Łk 17,11-19

Ewangelia tej niedzieli stanowi kontynuację lektury dzieła Łukasza. Jezus zmierza do Jerozolimy, gdzie wszystko ma się dopełnić. I uczy swoich uczniów na czym polega pójście za nim Jego drogą. W tej części Ewangelii szczególną uwagę poświęca wskazaniom dotyczącym wiary. Wyjaśnia uczniom jaka powinna wyglądać ich relacja z Bogiem.

W kontekście następującym mamy też ciekawą naukę Jezusa o królestwie Bożym, które nie przychodzi w sposób dostrzegalny. To królestwo – mówi Jezus swoim uczniom – jest pośród nich. Trzeba je tylko dostrzec. Ta myśl okaże się przydatna w interpretacji naszej perykopy.

Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!»

A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».