Wiara w pismach prorockich

Literatura prorocka stanowi pokaźną część Starego Testamentu.

Jeśli chodzi o te księgi, które w chrześcijańskim kanonie Starego Testamentu nazywamy księgami prorockimi to jest to jest aż szesnaście ksiąg biblijnych, o niezwykle bogatej treści teologicznej, i czasami dużej objętości, szczególnie gdy chodzi o tak zwanych proroków większych, czyli Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i Daniela.

Tak bowiem dzielimy księgi prorockie: na księgi proroków większych (te wyżej wymienione) oraz księgi proroków mniejszych. Na tę drugą grupę składa się dwanaście ksiąg, od księgi Ozeasza do Malachiasza. Ten ogrom materiału tworzących teksty prorockie implikuje też wielką rozpiętość tematów.

Ważne jest również to, że księgi te powstawały przez całe wieki.

Rozpiętość czasowa to jest również ważny czynnik sprzyjający wielkiej różnorodności ujęć i tematów. Wystarczy powiedzieć, że starotestamentalni prorocy działali na przestrzeni aż sześciu wieków. Trzeba dodać, że mówimy tu o prorokach, którzy zostawili po sobie pisma, czyli biblijną księgę noszącą ich imię. Chronologicznie pierwszy z nich - Amos rozpoczął swą działalność ok. 760 r. przed Chr.,  a więc w w. VIII, zaś ostatnia księga prorocka - Księga Daniela jest datowana na połowę II w. przed Chr[3].