Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Jak do tych zapowiedzi odnieśli się autorzy Nowego Testamentu?

Poemat ten, który podkreśla cierpienie „Sługiˮ, jest w rzeczywistości pieśnią zwycięstwa i chwały ze względu na triumf osobisty protagonisty i sukces jego misji. Uwypukla ścisłą relację pomiędzy śmiercią a zmartwychwstaniem, ukazując te dwie rzeczywistości jako ściśle i nierozerwalnie ze sobą związane: droga do chwały wiedzie przez cierpienie[15]. Związek ten podkreśla sam Jezus, który uczniom, załamanym po doświadczeniach wielkiego piątku i niedowierzającym relacjom o zmartwychwstaniu, mówi z wyrzutem: „O, nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?ˮ (Łk 24,25-26). Swoistym komentarzem do Paschy Jezusa, nawiązującym do czwartej „Pieśni o Słudze Jahweˮ, jest wspaniały hymn chrystologiczny, jaki możemy znaleźć w Liście Świętego Pawła Apostoła do Filipian: „On to, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci − i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem − ku chwale Boga Ojcaˮ (Flp 2,6-11). Znamienne są również słowa Mistrza z Nazaretu, w których streszcza swoją zbawczą misję: „Syn człowieczy nie przyszedł aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie jako okup za wieluˮ (Mk 10,45). Można tu dostrzec nie tylko aluzję do Iz 53, ale również połączenie dwu obrazów: „Cierpiącego Sługi Jahweˮ oraz „Chwalebnego Syna Człowieczegoˮ[16].