Janowe świadectwo o Jezusie

Jezus nauczycielem, który „zstąpił z nieba”

Ważne są także tytuły, które św. Jan przypisuje Jezusowi. Na pierwszym miejscu należy postawić tytuł rabbi (J 1,38). W czwartej Ewangelii Jezus nazywany jest często rabbim lub nauczycielem i aprobuje ten stan rzeczy (J 3,2.10; 11,28; 13,13-14; 20,16). Podobnie jak rabini, ma uczniów. Dwaj uczniowie św. Jana Chrzciciela opuścili swego mistrza i dołączyli do Chrystusa (J 1,37-39). Bardzo szybko Jezus zgromadził więcej uczniów niż Jego Poprzednik (J 4,1). Dlatego opuścił Judeę i wrócił do Galilei, gdzie ujawnił się również jako nauczyciel. Siedział na górze i nauczał (J 6,3-4). Następnego dnia nauczał w Kafarnaum (J 6,59). Później wystąpił w świątyni (J 7,14.28; 8,20; por. J 18,20). Nic zatem dziwnego, że Żydzi zastanawiali się, czy ma On zamiar udać się do diaspory (J 7,35). Chociaż nie studiował (J 7,15), posiadał niezwykłą wiedzę (J 7,17). Dlatego arcykapłan zapytał o Jego naukę i uczniów (J 18,19).

Obraz Jezusa objawiciela jest typowy dla wszystkich Ewangelii, ale św. Jan pogłębia go i wzbogaca. Mistrz z Nazaretu nie jest tylko zwykłym rabbim, gdyż „od Boga przyszedł” – jak pozdrowił Go Nikodem (J 3,2). Jest eschatologicznym Synem Człowieczym, „który z nieba zstąpił” (J 3,12). Jest świadkiem, który przyszedł z góry, aby świadczyć o tym, co wie i co widział (J 3,11.31-32; por J 18,37). Wobec Żydów Jezus określał się jako ten, którego Ojciec „posłał na świat” (J 10,36). Jego cechą istotną jest to, iż jest posłańcem i z tego względu stał się człowiekiem. Jego misja jest definitywna i od niej zależy zbawienie świata (J 3,17). Jego obecność jest „darem Bożym” w stosunku do świata, tj. pełnym objawieniem (J 4,10). Dlatego Ewangelista używa zamiennie słowa dar i misja, gdy przedstawia dzieło Chrystusa (J 3,16-17; 4,10.34; 6,31-32.38-39).