Janowe świadectwo o Jezusie

Jezus Jednorodzonym Synem Boga

Dla św. Jana Jezus jest Boskim objawicielem, gdyż jest „jedynym Synem Boga” („Jednorodzonym”). Termin „Jednorodzony” występuje w Nowym Testamencie w odniesieniu do Jezusa tylko w pismach św. Jana (J 1,14; 3,16.18; 1 J 4,9). Wyraża pewien związek. Chodzi o szczególny i charakterystyczny Jego związek  Ojcem. Ten „Jednorodzony Syn” – stwierdza św. Jan – jest  „w łonie Ojca” (J 1,18). Najczęściej rozumie się te słowa w sensie statycznym: Jednorodzony Syn, który przebywa w łonie Ojca. Jednak gramatycznie wyrażają one także jeszcze inną myśl. Chodzi o skierowanie ku Ojcu, który jest Jego właściwym środowiskiem życiowym i miejscem Jego pochodzenia. Syn istnieje tylko o tyle, o ile jest zwrócony ku Ojcu, tzn. o ile ma świadomość, że od Niego otrzymuje życie.

Objawienie bierze początek, jak źródło, z tego ścisłego związku Jednorodzonego Syna ze swym Ojcem. Jednorodzony Syn, pozostając w związku z Ojcem, jest równocześnie objawicielem i „przedmiotem” objawienia. Jest nim nie tylko Ojciec, ale całe bogactwo życia Ojca i Syna. To objawienie, zarówno Ojca, jak i Syna jest aktem miłości. „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3,16). Podobny wniosek można wyciągnąć z wypowiedzi Jezusa, skierowanej do Samarytanki: „O, gdybyś znała dar Boży” (J 4,10).

Zwrot Jednorodzony Syn występuje jednak dosyć rzadko w Ewangelii św. Jana. Znacznie częściej pojawiają się natomiast określenia Syn Boży i Syn. Określenie: Syn Boży występuje w Starym Testamencie. W podobnym znaczeniu pojawia się także w Ewangelii św. Jana, np. w ustach Natanaela: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym” (J 1,49). Jest to określenie Jezusa jako króla mesjańskiego. Ale można się w nim doszukać znacznie głębszego sensu. Zaczyna ono być coraz bardziej precyzyjne i kryje w sobie ideę, odpowiadającą treściowo słowu Pan, a tym samym uwypukla Boże synostwo w sensie ścisłym (por. J 5,25; 10,36; 11,4.27; 19,7; 20,31).