Obraz Jezusa w Ewangelii św. Jana

Ważne jest, że słowa te odnoszą się do Samarytan. Ta grupa etniczna pojawiła się po zniszczeniu Królestwa Północnego (VIII w. przed Chr.). Samarytanie powstali ze zmieszania się ludności tubylczej z kolonizatorami, którzy przybyli znad Eufratu i Tygrysu. Byli wyznawcami religii Mojżeszowej. Po powrocie z niewoli babilońskiej zostali jednak odrzuceni przez Żydów. Wywołało to ostry konflikt, który trwał jeszcze w czasach Chrystusa. Przywódcy duchowi Izraela zakazywali wszelkich kontaktów z Samarytanami, uważanymi praktycznie za pogan. Chrystus podjął jednak rozmowę, prosząc Samarytankę o wodę.

Kobieta widziała w Jezusie proroka i dlatego poruszyła sprawę, która niepokoiła zarówno ją, jak i jej współrodaków. Chodziło o miejsce pielgrzymowania, gdzie można spotkać Boga. Tłem czy raczej punktem wyjścia do dalszej części rozmowy jest góra Garizim, na której znajdowała się kiedyś świątynia samarytańska. Samarytanie i Żydzi różnili się miejscem kultu. Dla Żydów była nim jedynie świątynia jerozolimska.

Jezus najpierw przypomniał, iż Samarytanie nie znają tego, kogo czczą. Z ksiąg Starego Testamentu przyjmowali oni bowiem jedynie Pięcioksiąg. Zatem nie oświecało ich całe objawienie, które otrzymał Izrael. W Pięcioksięgu Bóg ukazywany jest jako Ojciec, który strzeże swój lud w czasie wyjścia z Egiptu. Ale dopiero Psalmiści, Prorocy i autorzy ksiąg mądrościowych ukazują niezmierzoną dobroć ojcowską Boga. Z tego powodu to Żydzi, a nie Samarytanie, są prawdziwymi nosicielami objawienia, dzięki któremu Bóg odsłania się światu. Dlatego Jezus stwierdził: „zbawienie bierze początek od Żydów”. Dopiero po tym wyjaśnieniu Chrystus odpowiedział na pytanie, gdzie należy oddawać cześć Bogu. Oznajmił nadejście godziny ostatecznej. W tej sytuacji dyskusja na temat miejsca czci Boga straciła na aktualności.