Źródło życia duchowego

Co można dostrzec w słowach Jezusa: „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”?

W wersetach końcowych perykopy (ww. 22-23) jest mowa o przekazaniu uczniom Ducha Świętego i władzy odpuszczania grzechów. Zdania, w jakich ta władza została uczniom przekazana, tworzą paralelizm antytetyczny, czyli przeciwstawny. „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Ta forma podkreśla wyjątkowe uprawnienie uczniów o wiele mocniej, aniżeli uczyniłoby to tylko jedno, a mianowicie pierwsze zdanie. Podobnie jak wcześniejsze słowa, tak również werset 23 dotyczy nowej sytuacji, jaka powstała po zwycięstwie Syna na śmiercią. Zbawienie Boże przeważyło nad ciemnościami a poprzez pośrednictwo uczniów dochodzi do wszystkich ludzi. Według św. Jana to sam Jezus poprzez uczniów dokonuje odpuszczenia (J 14,12.20). Sformułowanie ujęte pozytywnie i negatywnie, zgodnie ze stylem semickim, wyraża całość (np. światłość i ciemność wyraża nieograniczone pole działania Boga). Dlatego również odpuścić i zatrzymać określa zakres władzy udzielonej uczniom przez Zmartwychwstałego. Nie dopuszcza on wyjątków. Użyta strona bierna zakłada (w ten sposób unikano wymawiania imienia Boga), że sprawcą przebaczenia jest Bóg. Można więc ująć to w następujący sposób: W momencie odpuszczania grzechów – sam Bóg je odpuszcza.