Zakar

Fakt częstego występowania słowa zakar w Biblli świadczy o tym, że w starożytnym Izraelu wspominanie stanowiło istotny element wielbienia Boga.

Hebrajskie słowo zakar (H2142) pojawia się w ST około dwustu trzydziestu ośmiu razy, z czego pięćdziesiąt siedem razy w Psalmach. W wielu przekładach jest ono zwykle tłumaczone
jako pamiętać lub wspominać (pamiętanie, wspominanie, pamiątka), w kilku innych jednak przekładach pojawiają się również słowa myśleć i pomny. Słowo to oznacza nie tylko pamiętać, ale i myśleć o, baczyć na.

Fakt częstego występowania słowa zakar świadczy o tym, że w starożytnym Izraelu wspominanie stanowiło istotny element wielbienia Boga (zob. 1 marca). Na przykład w Ps 22,28 czytamy: „Wówczas krańce ziemi przypomną sobie PANA i zwrócą się ku Niemu, pokłon Mu oddadzą. Wszystkie ludy upadną przed Jego obliczem” (NPD). Psalm 45,18 głosi: „Twą chwałę upamiętnią w każdym pokoleniu, by wszystkie narody wielbiły cię na wieki” (NPD), podobnie Ps 63,6-7: „Ty sycisz mnie bardziej niż tłuste pokarmy, dlatego moje usta sławią Cię z radością. O Tobie rozmyślam, gdy leżę na posłaniu. A kiedy w środku nocy o Tobie wspominam (...)” (NPD).

Nie jesteśmy w stanie wielbić Boga, jeśli nie wspominamy tego, kim On jest i czego On dokonuje. W istocie jednym z największych aktów uwielbienia jest wspominanie tego, co uczynił Bóg.

Psalmista ogłasza: „O PANIE (…) będę nieustannie wspominać Twoje dzieła i cudowne czyny, których dokonałeś […] jakiż «bóg« mógłby w czymkolwiek Ci dorównać!” (Ps 77,12.14 NPD; por. także Ps 105,5; Ps 106,7). Prawdziwe wielbienie Boga odnosi się wyłącznie do Niego samego, polega na wywyższaniu tylko Jego osoby, a można to czynić między innymi, wspominając Jego wielkie dzieła we wszechświecie oraz w sercach Jego ludu.

Inną wyrazistą ilustrację słowa zakar znajdujemy w Księdze Powtórzonego Prawa. Jej nazwa – dosłownie brzmi: „Wtóre Prawo” – odnosi się do powtórzenia przez Mojżesza tego Prawa, które Bóg przekazał Izraelowi. Zakar pojawia się tam czternaście razy, m.in. w rozdziale 5, aby zachęcić lud do pamiętania o Bożych przykazaniach i do posłuszeństwa im (w. 15-21).

Na szczególną uwagę zasługuje werset Ps 20,8: „Jedni swą nadzieję w rydwanach pokładają, drudzy polegają na sile konnicy, lecz my, tylko w PANU swą ufność składamy, chluby upatrując tylko w naszym Bogu” (NPD). Dawid napisał ten psalm prawdopodobnie w chwili wyruszania na wojnę (być może z Ammonitami i Syryjczykami, co opisuje 2 Sm 10,1-19). Jego wrogowie szczycili się swoimi końmi i wozami. Choć większość ludzi pokłada ufność w potędze militarnej bądź jakiejś innej ziemskiej sile lub władzy, Dawid pamiętał, by ufać tylko Bogu.

Co skłaniało go do takiej postawy? Wspominanie Bożego charakteru, rozmyślanie o tym, kim naprawdę jest Bóg, rozważanie Jego przymiotów, charakteru i sławy.

*

Fragmenty do dalszego rozważania: Jakie pragnienie wyraża psalmista w Ps 45,18? Na podstawie Ps 63,6-8 wymień niektóre zmiany, które zachodzą w naszym życiu, gdy pamiętamy
o Bogu.

***

Powyższy tekst pochodzi z książki "Słowo hebrajskie na każdy dzień roku". Autor: J.D. Watson. Wydawnictwo: Vocatio, 2017 r.

«« | « | 1 | » | »»
Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg