Duch Święty w Wyznaniu Wiary starożytnego Kościoła

Potwierdzeniem Jego boskości jest drugi rzeczownik „Ożywiciel”. W Piśmie Świętym jest mowa o „Duchu, który daje życie” (J 6,63), albo o „Duchu ożywiającym” (1 Kor 15,63). W ten sposób zostaje ukazana radykalna różnica między Duchem Świętym a stworzeniami. On ożywia, bo posiada życie sam ze swej natury, a wszystkie stworzenie życie otrzymują.

Następnie Ojcowie zapisali: „który od Ojca pochodzi”. Proszę zauważyć, że w orzeczeniach soborowych w 381 roku jest mowa o „pochodzeniu” tylko od Ojca, a nie jak mówimy dzisiaj „od Ojca i Syna”. Ten dodatek pojawił się później i trzeba będzie nam się jeszcze nim zająć.  

„Pochodzenie od Ojca” jest wyróżnikiem Ducha Świętego. Syn jest zrodzony przez Ojca, a Duch Święty pochodzi od Ojca. Samo sformułowanie o pochodzeniu od Ojca ma swoje podstawy w Piśmie Świętym. „Wyraża na swój sposób współistotność Ducha, ponieważ Duch wywodzi się ze źródła boskości, Ojca” – tłumaczy jeden ze współczesnych komentatorów tego tekstu[7]. Termin okazał się trudny do wyjaśnienia i w czasach posoborowych zaowocował wieloma interpretacjami, a następnie kontrowersjami, które podzieliły i dzielą do dziś chrześcijan.