Droga z Apostołem Narodów - celebracja na I Tydzień Biblijny

Scenariusz nabożeństwa przygotowało Dzieło Biblijne.

W XIV wieku ojcowie franciszkanie, prowadząc pątników po ulicach Jerozolimy, zatrzymywali się przy kolejnych stacjach upamiętniających mękę i śmierć Jezusa. Z czasem pielgrzymowanie przerodziło się w nabożeństwo, w czasie którego „duchowo idą tą samą drogą, którą Jezus przebył w czasie ostatnich dni swego ziemskiego życia…”.

Liczbę czternastu stacji ustalono ostatecznie w XVII w. Na wzór kalwarii jerozolimskiej powstawały kalwarie w miejscach pątniczych rozsianych w różnych zakątkach Europy, a jeszcze później umieszczano stacje drogi krzyżowej w formie obrazów lub rzeźb na ścianach świątyń katolickich. Przy stacjach odprawiano specjalne nabożeństwa pasyjne i prywatne medytacje drogi uniżenia Chrystusa „aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2,8). Podobne nabożeństwo drogi, przy czym nie tyle pasyjnej co paschalnej, zaproponował założyciel jezuitów – św. Ignacego Loyola. W swoich Ćwiczeniach duchownych zaprosił „do rozważania nie tylko stacji Drogi Krzyżowej, lecz także niektórych stacji prawdziwej Drogi Światła (Via lucis), czyli Zmartwychwstania, gdzie Nauczycielem jest Zmartwychwstały Chrystus”

Droga z Apostołem jest propozycją celebracji biblijnej, której towarzyszy zaproszenie do naśladowania życia i misji św. Pawła. Autor Listów Pasterskich wkłada w usta Pawła następujące słowa: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego” (2 Tm 4,7-8). W Dziejach Apostolskich „droga” jest synonimem pedagogii nowego sposobu życia w wierze chrześcijańskiej (por. Dz 18,25-26). Każdy może podążyć tą drogą, podjąć pałeczkę rozpoczętej przez Pawła sztafety, by otrzymać obiecaną nagrodę. Paweł posyła więc Tymoteusza do wspólnoty w Koryncie, aby im „przypomniał [jego] drogi w Chrystusie i to, czego [nauczał] wszędzie w każdym Kościele” (1 Kor 4,17).

W niniejszym opracowaniu pragniemy wskazać pewne założenia teologiczne, pedagogiczne oraz pastoralno-liturgiczne nowej formy nabożeństwa ku czci Apostoła narodów.

1. Celebracja „Drogi z Apostołem”

Droga z Apostołem Narodów jest propozycją nabożeństwa, medytacji biblijnej z obrazem, pogłębionej refleksji ze świadectwem człowieka, który już stoczył piękną walkę – bieg ukończył – wiary dochował, a teraz czeka na wieniec sprawiedliwości (2 Tm 4,7-8). Warto pójść po jego śladach; warto go naśladować, uczyć się od niego jak chodzić „po drogach Bożych” (Ps 18,22; 25,4).

Droga z Apostołem składa się z czternastu stacji nawiązujących do jego życia i misji apostolskiej:
1) Urodzony w Tarsie;
2) Wychowany u stóp Gamaliela…;
3) Prześladowca Kościoła;
4) Nawrócony pod Damaszkiem;
5) Powołany i posłany;
6) Paweł głoszący Ewangelię;
7) Ewangelia o ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Panu;
8) Pierwsza wyprawa misyjna;
9) Sobór Jerozolimski;
10) Druga wyprawa misyjna;
11) Trzecia wyprawa misyjna;
12) Podróż więzienna;
13) Listy Pawła;
14) Śmierć męczeńska w Rzymie.

Droga z Apostołem nawiązuje do struktury tradycyjnych nabożeństw Drogi Krzyżowej czy
Drogi Światła. Wraz z krzyżem powinna być widoczna księga Pisma Świętego (lub zwój listu
Pawła).