Droga z Apostołem Narodów - celebracja na I Tydzień Biblijny

STACJA VII: EWANGELIA O UKRZYŻOWANYM I ZMARTWYCHWSTAŁYM PANU

CZYTANIE: Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że został wskrzeszony dnia trzeciego, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli (1 Kor 15,3-5).

MEDYTACJA: Apostoł postrzega żywą Ewangelię jako rzeczywistość, która jest przekazywana, otrzymywana i strzeżona. Przekazał mu ją osobiście Jezus, co sam wyznaje: „Nie otrzymałem jej bowiem ani nie nauczyłem się od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi ją Jezus Chrystus” (Ga 1,12). Siebie samego przedstawia jako przeznaczonego do głoszenia Ewangelii Bożej (Rz 1,1). Jej treści strzeże w niezmienionej postaci: „Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, został pogrzebany, został wskrzeszony dnia trzeciego, zgodnie z Pismem; i ukazał się Kefasowi” (1 Kor 15,3b-5a). Wokół tych czterech kluczowych wydarzeń z życia swojego Mistrza (umarł, pogrzebany, wskrzeszony i ukazał się) będzie budował swoją strategię misyjną. Najpierw koncentruje się na orędziu o Zmartwychwstałym Mesjaszu na tle historii zbawienia (por. Dz 17,16-33), nieco później sięgnie do prawdy o królestwie Bożym (Dz 19,8), a wreszcie będzie dążył, aby wszyscy usłyszeli słowo Pańskie (Dz 19,10).

MÓDLMY SIĘ: Spraw Panie, byśmy jak Apostoł Narodów całym życiem przyjmowali objawioną przez Twojego Syna Ewangelię, Jej strzegli i przekazywali niezmienną, aby wszystkie narody ujrzały zbawienie Boże.

STACJA VIII: PIERWSZA WYPRAWA MISYJNA

CZYTANIE: Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Głosili słowo w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali (Dz 14,23-26).

MEDYTACJA: Słowa Bożego nie można zatrzymać tylko dla siebie. Ono „rozszerza się coraz bardziej” (por. 2 Tes 3,1). Wiara bowiem „rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10,17). To Wcielone Słowo trzeba zanieść aż na krańce świata. Podjęli się tego zadania wybrani Apostołowie. Bazą ich wypraw misyjnych stała się Antiochia Syryjska, skąd wyruszą wszystkie wyprawy misyjne do pogan. Pierwsza z nich trwała krótko, ledwie kilka miesięcy, objęła Cypr i południowe tereny Azji Mniejszej. Paweł wraz z Barnabą założyli gminy w Antiochii Pizydyjskiej, Ikonium, Listrze i Derbe, a „uczniów – jak zanotuje Łukasz – przepełniała radość i Duch Święty” (por. Dz 13,52). Pozostałym wspólnotom opowiadano, jak „wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom drzwi wiary” (Dz 14,27).

MÓDLMY SIĘ: Panie, prosimy Cię o ten entuzjazm pierwotnego Kościoła, o radość słuchania i gorliwość przepowiadania; o moc przekonywania oraz gotowość do obrony wobec każdego, kto domaga się uzasadnienia tej nadziei, która w was jest.

STACJA IX: SOBÓR JEROZOLIMSKI

CZYTANIE: Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: «Jeżeli nie poddacie się obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni». Kiedy doszło do niemałych sporów i roztrząsań między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jeruzalem, do Apostołów i starszych (Dz 15,1-2).

MEDYTACJA: Pierwsza ewangelizacja, jak i każde następne zakorzenienie się Ewangelii, rozwija się w nurcie Tradycji. Spory doktrynalne, które pojawiały się na przestrzeni dziejów Kościoła zawsze rozstrzygano kolegialnie podczas specjalnych zgromadzeń nazywanych synodami lub soborami. Pierwszy tzw. sobór jerozolimski miał miejsce około połowy I w. po Chr. Tam rozstrzygnięto konflikt: „czy poganie przed przyjęciem chrztu mają być obrzezani” (por. Dz 15,1). Na obrady przybył także Paweł ze swoim współpracownikami. Wyróżnia się trzy części obrad: wystąpienia Piotra, Pawła i Barnaby, mowę Jakuba oraz postanowienia końcowe całego zgromadzenia: „Postawiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone i od nierządu” (Dz 15,28-29). Pawłowi powierzono głoszenie Ewangelii wśród pogan, podobnie jak Piotrowi wśród Żydów (por. Ga 2,7-9).

MÓDLMY SIĘ: Panie, pomóż nam zrozumieć, że Kościół jako głosiciel Ewangelii, zaczyna swe dzieło od ewangelizacji samego siebie (Ecclesia semper reformanda). W Kościele bowiem został złożony depozyt Dobrej Nowiny, którego należy wiernie strzec i zachowywać.