Odkrywając tajemnicę Kościoła w Starym Testamencie

Czy wybór Izraela na lud Boży, którego fundamentem jest miłość Boga niesie z sobą na przyszłość konsekwencje dla wybranego narodu?

Bóg wybrał Izraela i w cudowny sposób wyzwolił z niewoli egipskiej, ponieważ ukochał wybrany przez siebie lud. Najważniejszym miejscem podczas pobytu Izraela na pustyni była góra Synaj, gdzie miały miejsce wydarzenia, które zainicjowały nowe relacje pomiędzy Bogiem i narodem wybranym. Dziewiętnasty rozdział Księgi Wyjścia, który zapowiada przymierze, czyniące z Izraela szczególną własność Boga, mówi o wymaganiach stawianych na przyszłość społeczności wybranego narodu. Podkreśleniu zasadności stawianym wymaganiom służy przypomnienie tego, co Bóg dotychczas uczynił dla swojego ludu: „Izraelici założyli obozowisko naprzeciw góry, Mojżesz zaś wspiął się na górę, aby spotkać się z Bogiem. PAN zawołał do niego ze szczytu góry: ‹Tak powiesz potomkom Jakuba, tak oznajmisz Izraelitom: Na własne oczy widzieliście, co uczyniłem Egipcjanom, uniosłem was na skrzydłach orłów i przywiodłem was do siebie›” (Wj 19,2b-4). Ponieważ Bóg uczynił dla Izraelitów dotąd bardzo wiele, nieustannie troszcząc się o nich, składa im teraz obietnicę, oczekując od wybranego narodu właściwej odpowiedzi: „Jeśli więc teraz naprawdę będziecie Mi posłuszni i będziecie przestrzegać przymierza ze Mną, staniecie się Moją szczególną własnością, bardziej niż inne ludy, gdyż do Mnie należy cała ziemia. Ale wy będziecie dla Mnie królestwem kapłanów i narodem świętym. To są słowa, które masz powtórzyć Izraelitom” (Wj 19,5-6). Bóg potwierdza wybór Izraela, którego wyzwolił z niewoli, a teraz pragnie go osłaniać i uczyć żyć według swoich przykazań. Bóg oczekuje teraz od tak hojnie obdarowanego wybranego narodu posłuszeństwa i wierności warunkujących szczególną relację pomiędzy Nim i Izraelem. Pozytywna odpowiedź Izraela uczyni z niego lud będący szczególnym narzędziem Bożego działania wobec całej ludzkości. Przymierze synajskie jest konsekwentnym urzeczywistnianiem Bożych planów wynikających z przymierza zawartego z Abrahamem (por. Wj 32,13; Kpł 26,42-45; Pwt 4,31; 9,27), który okazał Bogu posłuszeństwo. Teraz Abrahamowe potomstwo jest wezwane, by usłuchać głosu Boga, ufając Mu. Bóg wybrał Izraela i przeznaczył do szczególnych zadań, a jedno z nich wyraża zwrot „królestwo kapłanów” (hebr. mamleket kōhǎnîm), którym ma stać się Izrael (Wj 19,6). Tak jak kapłan we wspólnocie religijnej powinien czynić Boga znanym, tak Izrael będący królestwem kapłanów jest wezwany, by poprzez wszystkie aspekty swojego życia stawać się obrazem obecności Boga wobec innych ludów.