Gotowy na spór

Ale nie tylko kobiety Izajasz piętnuje.

Biada tym, którzy rychło wstając rano
szukają sycery,
zostają do późna w noc,
[bo] wino ich rozgrzewa.
Nic, tylko harfy i cytry,
bębny i flety,
i wino na ich ucztach.
O sprawę Pana nie dbają
ani nie baczą na dzieła rąk Jego. (Iz 4, 11-12)

Zabawa, zabawa, jeszcze raz zabawa. Bóg też do tego niepotrzebny, bo i bez niego jest fajnie. Że inni muszą dużo pracować? A to ich sprawa. Mieli być bardziej zaradni.

Biada tym, którzy na postronkach od wołu ciągną nieprawości
i na powrozach uprzęży swe grzechy!
Tym, którzy mówią: «Prędzej! Niech przyspieszy On swe dzieło,
byśmy zobaczyli,
niech się zbliżą i urzeczywistnią
zamiary Świętego Izraelowego,
abyśmy je poznali!»
Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem,
którzy zamieniają ciemności na światło, a światło na ciemności,
którzy przemieniają gorycz na słodycz, a słodycz na gorycz!
Biada tym, którzy się uważają za mądrych
i są sprytnymi we własnym mniemaniu!
Biada tym, którzy są bohaterami w piciu wina
i dzielni w mieszaniu sycery.
Tym, którzy za podarek uniewinniają winnego,
a sprawiedliwego odsądzają od prawa. (Iz 4, 8-23)

Nie, zdecydowanie nie chodziło o drobne grzeszki. Lekceważenie Boga, bałwochwalstwo i niesprawiedliwość społeczna. I to na wielką skalę.... Czy Bóg mógł na to w swoim narodzie pozwalać? Czy mógł ich głaskać po główce i pozwalać, by brnęli w to dalej? Przecież uważali, że nic złego się z ich religijnością nie dzieje! O co w ogóle chodzi?! – pewnie pytali...

Zdumiewające jak podobni byli do dzisiejszego społeczeństwa sytego Zachodu. Bałwochwalstwo, a  co najmniej lekceważenie Boga, a do tego bogacenie się bez miary i litości dla tych, którzy w tej dżungli są słabsi. Przesada? Może. Trochę...

Znamienne jak w obliczu wielkich grzechów swojego ludu Bóg nie wpada jednak w niepohamowany gniew. Nie zamierza się mścić. Nie przestaje swojego ludu kochać. To miłość twarda, wymagająca, ale wobec lekceważenia wielkiego zła inna być nie mogła. Bóg ani na moment w tym, co moglibyśmy uznać za przejaw Jego gniewu nie stracił z oczu tego, o co tak naprawdę Mu chodziło: pamiętał, że jego lud może się nawrócić.  I czekał na to.

Chodźcie i spór ze Mną wiedźcie! -
mówi Pan.
Choćby wasze grzechy były jak szkarłat,
jak śnieg wybieleją;
choćby czerwone jak purpura,
staną się jak wełna. (Iz 1,18-19).

Spor? Spór z Bogiem? No tak. On się nie boi przeciwnych Mu argumentów. On się nie boi stawiania Mu zarzutów. On nie ma nic przeciwko targowaniu się z Nim. Wie że ma rację i gotów jest do niej przekonywać. Ale nie może ścierpieć odwrócenia się plecami i zatkania sobie uszu. Żaden dialog nie jest wtedy możliwy. Nawrócenie  też. Jest wtedy w człowieku tylko to uparte i bezrefleksyjne trwanie przy swoim, bo tak w tej chwili wygodniej. A przyszłość się nie liczy. Tymczasem Bóg obiecuje i ostrzega: 

Jeżeli będziecie ulegli i posłuszni,
dóbr ziemskich będziecie zażywać.
Ale jeśli się zatniecie w oporze,
miecz was wytępi».
Albowiem usta Pańskie [to] wyrzekły (Iz 1,20).

Bóg zły? Bóg okrutny? Wyniosły tak bardzo, że nie zauważający „ludzkich robaczków”? Przeciwnie. Bóg, który gotów jest zniżyć się do dyskusji z człowiekiem, swoim stworzeniem. Tylko człowiek, także dziś, musi pozwolić coś Mu powiedzieć. Dla swojego dobra. Nie, nie tego ziemskiego. Przede wszystkim wiecznego. 

Przeczytaj też inne teksty z cyklu "Dobry Bóg Starego Testamentu"